Dopaść Leona Waganta recenzja

"Dopaść Leona Waganta" jako szyderczy portret Polaków? Trudno się z tym nie zgodzić. Ponad czterysta stron zawiłego, trudnego języka z domieszką suchych faktów. Ale gdy przyzwyczaimy się do tego stylu, wręcz przebrniemy przez pierwsze strony. Które są nie lada wyzwaniem.To sama historia, choć bardzo dziwna, w niektórych momentach jest ciekawa i zabawna.
Fragmenty, w których profesor używa wulgaryzmów, są wręcz połączeniem przekliniania zbuntowanej trzynastolatki z biadoleniem starego dziadka. Zestawienie specyficznego humory, z dużą dawką informacji, jest nietypowym zabiegiem. Ale uważam, że książka spełnia swoją rolę. Daje do myślenia i zmusza do lekkiej refleksji.
Samo to, jak jeden z głównych bohaterów postrzega swój świat, który notabene jest rządząny wogóle przez inne prawa. A potem jest zmuszony cofnąć się do czasu, którego tym bardziej nie rozumie. Daje nam możliwość przyjrzenia się sprawie z pewnego dystansu a nawet z innej perspektywy. To co dla niego wydawało się nie logiczne, że aż musiał używać specjalnego tłumacza. Dla nas obecnie, nie byłoby niczym niezwykłym. Nawet biorąc pod uwagę to, że cofa się w czasie i trafia o kilkadziesiat lat wcześniej, od naszych czasów.
Więc, można uznać go za obiektywnego obserwatora, ponieważ musi do wszystkiego dochodzić jak dziecko. I drogą jego pseudo dedukcji możemy stwierdzić, że nie do końca to wszytko co składało się wtedy, a może nawet i dzisiaj na nasze społeczeństwo, ma jakikolwiek sens.
Trudne słownictwo autora nie pomaga w zrozumieniu przesłania książki, ale przez to, też trudniej będzie ją zapomnieć. Samo to że, czasem trzeba było się zatrzymać a nawet cofnąć się, by zrozumieć sens słowa lub zdania. Męczące, ale końcem końców, satysfakcjonuje.
Ironią całej tej powieści jest to, że nie każdy przez nią przebrnie i nie każdy zrozumie jak bardzo autor prosto ukazuje wady i brak logiki polskiej demokracji . Więc tak jest to wręcz odbicie w krzywym zwierciadle.
Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.