Lokatorka recenzja

 Na temat „ Lokatorki „ napisano i powiedziano już chyba wszystko. Dość długo zastanawiałam się czy sięgnąć po tę książkę i w końcu przekonać się o co tyle szumu. 
Spotkałam się z tyloma zachwytami na jej temat, że zrobiłam się trochę podejrzliwa, bo przecież nie ma książki, która spodobałaby się każdemu . Od pewnego czasu chyba nie oczekuję zbyt wiele od książek obwołanych mianem bestsellerów bo już niejednokrotnie się rozczarowałam . Paradoksalnie im więcej książek czytam tym mniej mam z tego przyjemności gdyż wzrastają wobec nich moje wymagania i jestem może zbyt krytycznie nastawiona.
Nie wiem dlaczego sądziłam, że powieść jest napisana przez kobietę a okazuje się, że J.P. Delaney to pseudonim literacki ugandyjskiego pisarza, dziennikarza i krytyka kulinarnego Anthony’ego Capelli. Zapewne język jakim autor się posługuje mógł mnie zmylić i wprowadzić w błąd .
Ta książka jest reklamowana jako doskonały thriller psychologiczny, który podbił listy w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych.

Thriller psychologiczny to trudny do zakwalifikowania gatunek. Nie jest on jednoznaczny i tylko od autora zależy jaki kształt przybierze jego powieść. Myślę jednak, że każdy thriller psychologiczny powinny łączyć: rozbudowane portrety psychologiczne bohaterów i napięcie. 
Moim zdaniem bardziej jest to romans kryminalny i w zasadzie niekoniecznie zaliczyłabym ten fakt jako wadę, jednakże jest to wprowadzanie czytelnika w błąd. „Lokatorka” to dość specyficzna książka, w miarę z ciekawą fabułą i chwilami zaskakującymi zwrotami akcji. Nie należy jednak nastawiać się na nie wiadomo jak cudowną powieść. Nie czytałam jej z wypiekami na twarzy ani palpitacją serca i nie zrobił na mnie wrażenia fakt, iż książka doczeka się wkrótce ekranizacji. Początkowo jest przewidywalna i nużąca, a akcja tak naprawdę rozpoczyna się w połowie książki. Akcja nie biegnie, lecz idzie swoim tempem. Dynamiczna w swojej monotonii. Nie nudziłam się, bo odkrywałam coraz więcej, choć nie w ekspresowym czasie. Narracja poprowadzona została naprzemiennie przez Emmę i Jane, podobał mi się również zabieg mieszania czasów, tzn. teraźniejszy i przeszły. Miałam wprawdzie problem z bohaterami, bo właściwie nie dają się lubić i liczyłam na ciekawsze zakończenie. 
Jestem raczej niezdecydowana jeśli chodzi o ocenę, bo jest to książka przeciętna, ale jednocześnie dobra. Przeciętna bo jej fabuła jest niezbyt skomplikowana natomiast jest dobra bo czytałam ją dla odstresowania, a nie dla wielkich efektów i zwrotów akcji. Mimo to jednak cieszę się, że mogłam zapoznać się z tą lekturą i wyrobić sobie własne zdanie. Spędziłam z nią miło czas ale sądzę, że po pewnym czasie o niej zapomnę.
Myślę, że warto po nią sięgnąć i samemu próbować rozszyfrować zagadkę mieszkania przy Folgate Street 1.

"Ludzie lubią mówić o rozpoczynaniu czegoś z czystym kontem. Jedyne prawdziwe czyste konto to zupełnie nowe konto. Na starym zawsze pozostają ślady przeszłości"