Osobisty przewodnik po Pradze recenzja

„Zobaczymy tam napisy na asfaltowej nawierzchni, zależne od nastroju piszących. Ostatnio znalazłem jakiś rozpaczliwy ślad nieszczęśliwej miłości. Hasło: bezcitná děvka, co bym przetłumaczył: dziwka bez serca”.

Dlaczego ja jeszcze nie byłam w Pradze? Możliwe, że czekałam na te oto osobiste zapiski wybitnego reportera, wielbiciela wszystkiego co czeskie. Oczywiście to żaden przewodnik, nie daj się nabrać. To zbiór ulubionych miejsc autora i ciekawych miejsc w Pradze, aczkolwiek niejednoznacznych. Zaczyna się gorsząco, a jakże – jak przystało na człowieka, który to pisał ;) Pomnik męskiej miłości. Miłości czeskiego partyzanta do radzieckiego wyzwoliciela. Co ciekawe, z czasem okolice „Braterstwa” stały się, na jakiś czas, miejscem spotkań mężczyzn w celu płatnej miłości. Dalej dziennikarz oprowadza nas po Pradze, snuje historię państwa i miasta, włączając w to opowieści zwykłych ludzi. Zapoznaje nas nie tyle z twórczością słynnych czeskich literatów jak Bohumil Hrabal, ale z miejscami, w których przebywali i które w jakoś wiążą się z nimi, w sposób czasami nieoczywisty. Przypomina o uznaniu Czechów dla Franza Kafki, „o którym za życia nie mówiło się prawie wcale, po śmierci skupił uwagę świata”. Prowadzi nas w przeszłość, pokazuje gdzie Vaclav Havel lubił spędzać czas i jakie pamiątki po nim zostały.

Są tutaj także zabawne felietony, jeśli mogę tak nazwać krótkie historie z życia autora w Czechach, które tak bardzo lubię. Są niezwykłe instalacje/budowle jak np. walec z książek o średnicy dwóch metrów, przedziwna wieża telewizyjna nazywana przez mieszkańców wiertarką, dziesięciometrowa ruchoma głowa Franza Kafki czy lampa uliczna skierowana w niebo, aby uczcić pamięć wszystkich, którzy „dobrowolnie odeszli z życia”. Piękne.

Nie mogę tu wymienić wszystkich opinii autora i jego anegdot, interesujących miejsc, ciekawostek i faktów z „przewodnika”, ponieważ musiałabym streścić wszystkie strony. Nie chcąc pozbawiać Was niebywałej przyjemności z czytania pozostanę przy tym skromnym opisie. W bardzo bardzo osobistym przewodniku Mariusz Szczygieł bynajmniej nie gloryfikuje Czechów, raczej ukazuje ich w pełnej krasie, z cechami charakterystycznymi krajanów Dobrego Wojaka Szwejka.