Drabina recenzja

Wojna Rosji z Ukrainą trwa nieprzerwanie od 2014 roku, jednak większość z nas zdała sobie z tego sprawę dwa lata temu, kiedy to konflikt ten rozniecił się na skalę, której nikt się nie spodziewał. Każdy z nas pewnie pamięta co robił 24 lutego 2022 roku, kiedy to wszystkie media pokazywały spadające na Ukrainę bomby i niekończące się kolejki ludzi na granicy z Polską szukających bezpiecznego schronienia.
Świat wstrzymał wtedy na chwilę oddech by następnie w odruchu solidarności ruszyć z pomocą.
Dziś, kiedy wojna trwa nadal i nic nie wskazuje na to aby miała się szybko zakończyć coraz mniej myślimy o tych, którzy godzinami, z małymi dziećmi, dobytkiem życia upchanym w jedną torbę, psami i kotami szli na zachód z nadzieją, że niedługo wrócą do swoich domów, do swojego życia.

Przypomina nam o nich książka Eugenii Kuzniecowej "Drabina". Powieść to niezwykła, gdyż autorka o rzeczach trudnych opowiedziała w niej bez patosu, za to z humorem i zrozumieniem dla ludzkich słabości.
Bohaterem tej historii jest młody chłopak Tolik, osiadły w Hiszpanii Ukrainiec, szukający za granicą lepszego życia. Tolik nie jest zbyt towarzyski: lubi ciszę, swój komputer a relacje z ludźmi ogranicza do czatowania w sieci. Jego marzeniem jest posiadanie własnego domu, i kiedy to marzenie się spełnia w Ukrainie następuje eskalacja konfliktu z Rosją. Do jego samotni przyjeżdża rodzina, której udało się opuścić kraj. Po wielodniowej podróży przed jego domem zatrzymuje się samochód z którego wyłania się matka, babka cioteczna, wuj, siostra wraz z przyjaciółką, dwa koty i wątpliwej urody pies.
Tolik będzie musiał zaopiekować się najbliższymi co będzie dla niego sprawdzianem cierpliwości oraz stawić czoła pytaniom i wątpliwościom, które zaczną go dręczyć: czy wrócić do kraju i chwycić za broń, czy też zostać w tym bezpiecznym miejscu i wspierać ojczyznę w inny sposób.

To opowieść o rodzinnych więzach, często niezwykle zagmatwanych, przesyconych zarówno skrywanym żalem i animozjami jak i miłością, która wszystko wybacza. Wydawać by się mogło, że niemożnością jest pisać o wojnie w taki sposób jako robi to Eugenia Kuzniecowa: z szacunkiem dla walczących ale i ze zrozumieniem, że walka nie toczy się tylko na froncie. Bo wojna to także życie, które z pozoru toczy się normalnie, bo codzienna rutyna często pozwala choć na chwilę zapomnieć to tym co się dzieje wokół i przeżyć kolejny dzień, a potem następny.

Polecam tę książkę Waszej uwadze!