Two for Joy. Stowarzyszenie srok. recenzja

Do recenzji otrzymałem od razu całość dylogii "Stowarzyszenie Srok" - "One for sorrow" i "Two for joy". Jako że serię przeczytałem jednym tchem, postanowiłem, że obie książki opiszę w jednej recenzji - traktuję je jako całość, choć w recenzji zaznaczę, która część podobała mi się bardziej.

Jest to typowa książka typu kryminał młodzieżowy z elementami (bardzo niezauważalnymi) thrillera i książki sensacyjnej. Pisząc typowa, stwierdzam, że Stowarzyszenie Srok jako cykl jest raczej średniakiem. Pierwsza część jest słabsza od drugiej. Są to kryminały w szkolnych murach, jednak bardzo sztampowe i bez polotu. Język prosty, miejscami aż za bardzo, nieodczuwalne są napięcia, pchnięcia akcji do przodu czy w ogóle jakiekolwiek chęci rozwiązania zagadki. Trzeba przyznać, że bohaterki zarysowane bardzo słabo, denerwujące. Mimo poprowadzenia książki z dwóch perspektyw (dwóch bohaterek) - co w książkach uwielbiam - nie sprzyja to wciągnięciu się w lekturę. Relacja między głównymi bohaterkami nie ma porządnego podłoża - zawiązała się ot tak. Nie wiem, dlaczego książka klasyfikowana jest jako kryminał - to strzał w kolano. "Dochodzenie" (choć trudno nazwać to dochodzeniem) opisane jest koślawo, "byleby było". Książki nie uratował także popularny motyw tajnych stowarzyszeń, obecnych masowo we współczesnej mediosferze, blogosferze, popkulturze i literaturze. Pierwsza część kończy się w zawieszeniu - zabieg czysto marketingowy, aby sięgnąć po kolejną część. Gdyby nie "przymus" zrecenzowania pozycji - nie zdecydowałbym się ... i bym tego żałował.

Druga część jest lepsza od poprzedniczki. Bohaterki stają się bardziej do polubienia, język jest lekki, ale zaczyna się komplikować (co dla mnie jest na plus). Doskonale uzupełnia pierwszą część i o wiele ciekawej prowadzi historię. Wydaje mi się, że to jedna z nielicznych sytuacji, kiedy następczyni pobija poprzedniczkę (najczęściej - ale nie zawsze! - to pierwsza część jest najciekawsza). Trzeba przyznać, że bohaterki stają się lepszymi śledczymi - nie jest to prowadzone jak w przypadku pierwszej części. Wciąż jednak jest to średniak.

Na pewno ogromnym plusem jest to, że książki (jako cykl) próbują skupić się na wątku kryminalnym, nie dochodzi tutaj do przesadnego mnożenia wątków i motywów.

Książka miała potencjał, który niestety nie został w pełni wykorzystany i zrealizowany. Druga część ciekawsza. Cyklu nie polecam, jeśli ktoś spodziewa się ciekawego kryminału.

Książka z Klubu Recenzenta nakanapie.pl