Agla. Aurora recenzja

Przed oczami staje mi dziewczyna, która jeszcze nie weszła w wiek dorosły, a już od pewnego czasu naiwność młodości musiała zostawić za sobą. Otacza ją mróz pogody oraz serc ludzi, a doświadczenie uwięzienia w łagrze wypala na niej piętno.

Przed oczami staje mi chłopak, który odcina własną pępowinę, by poświęcić swoje bezpieczeństwo na rzecz czegoś, co wydaje mu się konieczne. Porzuca dziecinne spojrzenie na rewolucję, by w końcu zrozumieć złożoność świata, w którym żyje.

Przed oczami stają mi jednostki o dobrych zamiarach i nie do końca moralnie właściwych działaniach. Jednostki, które stają się marionetkami w systemie totalitaryzm, które pragną jedynie spokoju, ale nie potrafią bezrefleksyjnie funkcjonować w świecie, który je otacza. Ich losy nieustannie się przeplatają, a szczęśliwe zakończenie nie jest obiecane nikomu.

Drugi tom Agli jest jeszcze mroczniejszy i poważniejszy, więcej w nim brutalności czy polityki, a mniej humoru, który i tym razem jest nieco czarny i wyważony. Dziury w historii losów Sofji i Tymiana powoli się zapełniają, a wokół nich pojawiają się nowi bohaterowie, którzy niejedno mogą zdradzić na temat świata, w którym żyją. Rozdział po rozdziale wyłania się obraz rzeczywistości jeszcze mroczniejszej, jeszcze groźniejszej niż po pierwszym tomie podejrzewaliśmy. Wszystko to nadchodzi niespiesznie, w tempie, którego autor nie stara się przyspieszać. Każdy element ma swoje miejsce i swój czas, w którym znajdować się powinien, więc tam jest. Radek Rak wykazuje bowiem wyjątkową kontrolę nad fabułą, a przy tym nie zapomina o dawce emocji, garści humoru czy ogromnych pokładach kreatywności do mieszania w dobrze znanej nam rzeczywistości, by przetworzyć ją i poukładać na nowo, na własną modłę.

Jak podpowiada wydawnictwo: „«Agla. Aurora» to książka o tym, jak dobrzy ludzie przez przypadek budują totalitaryzm. I o tym, że odpowiedzi na nasze pytania brzmią często inaczej, niż sobie życzymy“. Podsumowanie to jest na tyle zgrabne, że zamiast dobierać samej słowa, zdecydowałam się na przytłoczenie go. Dodać do tego należy jeszcze, że Radek Rak niezmiennie mnie zachwyca i budzi mój ogromny podziw przez swój kunszt literacki, a gdy już to wiemy — „Agla“ to jedna z najlepszych serii fantastycznych, jakie w życiu spotkałam. Mało tego! To jedna z niewielu serii, która niezmiennie wzbudza tak dużą moją sympatię. Wszystko w niej jest na najwyższym poziomie.