Dusza recenzja

Czasem jest tak, że o jakiejś książce, jakimś filmie czy serialu "lepiej się czyta, niż on jest". Że ciekawsze są np. wywiady z autorem, w których mówi o efekcie swojej pracy, niż sam ten efekt. Że, krótko mówiąc, coś nie pykło w produkcji, bo założenia były co najmniej interesujące, a samo dziełko leży i kwiczy. No to to jest właśnie ten przypadek. Widać, że autorka bardzo długo myślała nad tym, jakby tu stworzyć coś co porwie czytelnika (że te pomysły same w sobie jakieś specjalnie odkrywcze nie są to inna rzecz) a talentu, by to przelać na papier tworząc coś interesującego, totalnie nie starczyło.

Mamy wizję świata w przyszłości jakoś tam interesującą, ale ani nie pozbawioną wady wtórności, ani ciekawą w poznawaniu. Najlepszym przykładem jest tu kreacja głównej bohaterki. Emma jest zerówką, nie jest dość doskonała genetycznie, by państwo pozwoliło jej mieć dzieci. Pomyślcie ile można z tego wycisnąć. Aż się prosi o jakieś jej myśli na ten temat, jakiś wgląd w sferę jej emocji. Każdy szanujący się pisarz dałby przecież coś takiego. Dobrzyńska nie. Po prostu jest nią i tyle. Kurcze, aż się prosi o coś w stylu, nie wiem: "Etta odrzuciła włosy. "Zerówka" - pomyślała – słyszę to słowo od urodzenia, przyzwyczaiłam się już, nie odbieram go jako dyskryminującego, to prostu opis sytuacji, ludzie, którzy tak mówią nie mają złych intencji, ale... Ale ciągle o tym myślę". Patrzcie, nawet to słowo ("zerówka") wymyśliła – jak już piałem, zapewne myślała nad tym wszystkim długo – ale psychologicznych konsekwencji nie ma. Co więcej, ta bohaterka jest z tym w pełni pogodzona, ani myśli się buntować. znowuż - ileż z tego można by psychologicznie wycisnąć. I nic.

Z kreacją świata w tej powieści to w ogóle jest ciekawa sprawa. Znowuż – autorka bardzo chce, by wszystko wynikło z akcji, by działała zasada "show, not tell" i... i po prostu wkłada informacje o wykreowanym przez siebie uniwersum w usta postaci :) Wkłada opis sytuacji w jakiej znalazł się świat w dialogi tak mechanicznie, że to aż śmieszy. I tak ze wszystkim tu - nie rusza, suche, bez życia.

A sama fabuła, sama oś wydarzeń? Ten sam problem – mechaniczna. Trybikowa :) Główna bohaterka gdzieś poszła, z kimś się spotkała, coś zrobiła, wszystko w tym jakże długo projektowanym przez autorkę świecie. Coś robi, nawet coś z tego wynika, ale ja jestem jakoś tak poza tym.

Jest to wszystko jakoś wymyślone, jest fabuła, są postacie (choć iskry to w nich nie ma), więc powiedzmy, że trzy gwiazdki idą, ale więcej na pewno nie.