Rekin i baran. Życie w cieniu islandzkich wulkanów recenzja

Autorka zapatrzona, zasłuchana w Islandię, gdzie trzeba szukać „ludzkiego śladu”. Obcowanie z przyrodą tutaj jest koniecznością a nie wyborem. Oczy rozszerzają się ze zdziwienia, jak inne podejście do życia mają mieszkańcy wyspy, na której króluje nieżyczliwa dla wielu pora roku. Zima w Islandii posiada niezwykłą moc, wchłania troski i daje wspaniałe wytchnienie. Tam, gdzie zazwyczaj zmagamy się z jej niedogodnościami: zaspami, gołoledziami, zamarznięciami, tutaj jest atutem. Aura nieokiełznana, trzeba się do niej przygotować, ponieważ wielometrowe zaspy, wzmacnianie lodem, skutecznie uniemożliwiają wyjście z domu.
Przetrwać zimę pozwala kvöldvaka, czyli zimowe pobudzenie, lek na długie ciemne wieczory, pobudzające do życia zajęcia np. hafty, szydełkowanie, robienie na drutach (nawet przez mężczyzn), wykonywanie narzędzi , edukacja dzieci, uciechy i użyteczność czytania sag, namiętne ich pochłanianie, a przy okazji wzmacnianie przesądów i zabobonów.

Marta Biernat opisuje Islandię z niezwykłą precyzją i zaangażowaniem emocjonalnym. Wszędobylski łubin, owce, miejsca zaklęte nieskażone ludzka obecnością. Dzieci towarzyszą dorosłym i wykonują z nimi prace.
Widać emocjonalne podejście autorki do Islandii, tekst przesycony jest różnego rodzaju określeniami, jakby chciała oddać istotę piękna tej wyspy, niepowtarzalną aurę komuś, kto na wyspie nigdy nie był. Bierze pod uwagę aurę, ukształtowanie powierzchni, liczne i częste erupcje wulkanów. Poetycki opis gorących źródeł, gejzerów, tryskających z ziemi jest niezwykle zachęcający do odwiedzin.

Plener doskonale nadaje się na szczególny plan filmowy, żywcem wzięty z pradawnych legend, fantastycznych opowieści lub obłędnie pięknego snu. Krajobrazem Islandii kierował się Tolkien opisując Mordor i Śródmorze czy Juliusz Verne w powieści ”Podróż do wnętrza ziemi”.

Marta Biernat wplata również niezwykłą historię wyspy od wikinga Ingolfura Arnarsona, pierwszego stałego osadnika w Islandii, aż po współczesne zmiany. Wyspa niewiele się zmieniła przez wieki, chociaż mimo oddalenia nie była wolna od plag, jakie dotykały Europę np. dżuma zebrała swoje żniwo.

Islandzka cecha narodowa – odkładać wszystko na jutro, nie spieszyć się. Lud nieobowiązkowy, niepunktualny, przesądny, ale też najbardziej optymistyczny naród świata. Narodowe potrawy to skyr i słodka lukrecja, a uznane później i niezbędne to hot dogi i … wafelki price polo.

W książce są wkładki ze zdjęciami głównie krajobrazów islandzkich. Przy tak dokładnych opisach brakowało mi zdjęć ilustrujących np. wnętrza domów, chatek torfowych, wyrobów hafciarskich czy dziewiarskich.

Czytając o Islandii ma się ochotę na podróż do tego kraju.

Dowiedziałam się, że książka jest częściowo plagiatem i trochę czułam niepokój, ale nie umniejsza to jej wartości merytorycznej.