Tofa. Księżniczka Słowian recenzja

Tofa jest piętnastoletnią słowiańską księżniczką, zbuntowaną łobuziarą. Kiedy usiłuje wymigać się z planowanego małżeństwa z duńskim królem wpada na Bociana- królewskiego wysłannika, który ma ją dostarczyć do nowego domu. Przyznaję, że jarl Margeir nie kojarzy mi się z typowym Wikingiem, jest dla mnie postacią z doby romantyzmu - delikatny, dobry i wrażliwy. W dodatku jest czarownikiem. To dzięki magii ratuje z opresji Tofę gdy ta miota się między bogami, demonami i wiedźmą. Tofa z jednej strony nie ma ochoty, na małżeństwo, z drugiej - król Harald fascynuje ją. Niestety fascynacja szybko zamienia się w koszmar, z którym dziewczyna nie zamierza żyć. To znów Bocian ratuje ją z rąk demonów, płacąc przy tym wysoką cenę.

Gdy, po pięciu latach nieobecności, widmo wojny i wezwanie króla ściąga Margeira do Danii zastaje tam hardą, pewną siebie młodą kobietę. Czy to prawdziwa Tofa czy poza przybrana dla zdobycia władzy? Czy Tofa wie czego chce i czy jest szczęśliwa? Czy potrafi być szczęśliwa?

Mam wrażenie, że osoby recenzujące tę powieść na Lubimy Czytać przepisywały recenzje od siebie nawzajem - "za mało Tofy" czytamy ciągle 🤦🏼. Czy jeśli imię widnieje jako tytuł to znaczy, że cała książka ma traktować tylko o jednej osobie?

A gdzie docenienie świata przedstawionego? Ciekawej codzienności ludów z X wieku? Autor doskonale zarysował nam charakter, obyczaje, wierzenia Duńczyków i Słowian. Bardzo doceniam tę elastyczność, to że nie skupił się tylko na jednej nacji; to, że umiał doskonale, a jednocześnie subtelnie przedstawić różnice między tymi ludami. I opisał je tak, że czuję, że mogłabym być częścią tak jednej jak i drugiej społeczności.

Jestem zachwycona umiejętnym doprawieniem literatury pięknej mitologią raz słowiańską, raz nordycką. Dzięki temu nie czułam się jakbym czytała tu elementy fantastyczne, miałam wrażenie jakby utopce i Leszy naprawdę chodzili w tamtych czasach między ludźmi, a stary, mądry żubr był półbogiem. Piszę tu o literaturze pięknej gdyż nie jest to powieść stricte historyczna, tylko w historii osadzona.

Na plus świetny styl i oscylowanie między językiem współczesnym - na tyle by całość osadzona w zamierzchłych czas brzmiała przekonująco, a dawnym- na tyle by nie był męczący dla czytelnika.

W pierwszej chwili może trudno w to uwierzyć, ale doceniam też wątek romantyczny - za to, że jest nienachalny, niełatwy i nie słodki. Podoba mi się, że postaci się wahają, tęsknią, nie do końca rozumieją własne uczucia i muszą je oswajać.

Ogólnie kreacja postaci wypadła świetnie - każdy ma swój charakter, coś, co go określa i pozwala go poznać.