Dusze czyśćcowe recenzja

"Skompromitowany dziennikarz ucieka w góry, gdzie odkrywa mroczną tajemnicę i staję w obliczu siły gorszej od śmierci"

Jan Stec po uniewinniającej go rozprawie, w której został oskarżony o podwójne morderstwo, za namową byłej partnerki, Kamili, postanawia zaszyć się w urokliwym Krościenku nad Dunajcem. Chce przeczekać głośną aferę ze swoim udziałem i poukładać swoje sprawy. Jednak na miejscu okazuje się, że Jan, będący wprawionym alkoholikiem musi zmierzyć się nie tylko ze swoimi słabościami ale też demonicznymi siłami. Czy zasłyszana w lokalnym sklepie legenda o wilku jest prawdziwa? Z czym będzie musiał się zmierzyć Jan?

Książkę, którą chciałam wam dziś pokazać, to wyjątkowa lektura, przynosząca czytelnika do świata 'pomiędzy'. Podobnie jak czyściec - pomiędzy niebem, a piekłem - nasz bohater znajduje się na granicy, pomiędzy tym co realne, a tym co stanowi wytwór jego pijackiej wyobraźni. Czytając powieść, mamy wrażenie że razem z bohaterem uczestniczymy w jego wszechogarniającym obłędzie. Dzięki barwnej i opisowej narracji pierwszoosobowej że strony Jana, czujemy, widzimy i doznajemy, tego co on, co stanowi naprawdę ciekawe doświadczenie. Dzięki temu możemy wczuć się w rolę bohatera i wejść głębiej w jego psychikę, która z pozoru wydaje się być wypaczona udziałem alkoholu, jednak wraz z rozwojem wydarzeń, okazuje się że to wszystko nie jest dziełem przypadku. Ale żeby wam nie spoilerować - tu się zatrzymam. Fabuła zaskakuje i nie da się tak łatwo przewidzieć, co cenię sobie w powieściach. Na uwagę zasługuje również temat alkoholizmu bohatera - autor szczegółowo nam go opisał, ponieważ stanowi on również zapalniki do rozwoju wydarzeń. "Duszę czyśćcowe" to książka, która w zwięzłej fabule dostarcza nam wielu emocji, i choć akcja dzieje się na pograniczu metafizyki i realizmu, to łatwo się tu odnaleźć, tak żeby wyciągnąć z niej sens i się nie pogubić w wizji Jana. Zakończenie również na plus. Czyta się "na raz" - nie zabraknie tu wrażeń i napięcia. Autor nawiązuje tu do znanych dzieł Stephana Kinga "Smętarz dla zwierzaków ", "Lśnienie " czy "1408" - czyli do klasyków. Polecam