Strefa interesów recenzja

"Dla mnie honor nie jest kwestią życia czy śmierci: jest czymś znacznie ważniejszym. Trupiarze bezsprzecznie uważają, że jest zupełnie na odwrót. Że nie ma czegoś takiego jak honor; na podobieństwo zwierząt czy choćby minerałów pragną jedynie trwać. Bycie to nawyk, nawyk, którego oni nie potrafią się wyzbyć."

Auschwitz. To jedno słowo, które już samo w sobie wzbudza ciarki na skórze i przerażenie głęboko w sercu. Wystarczy je wymówić, aby ból i cierpienie krzyczały nam prosto w twarz. To miejsce, gdzie ludzkie życie zostało potraktowane jak kafelki domino, upadające jedno po drugim. Wspomnienia z Auschwitz wciąż budzą w nas strach i nostalgię, przypominając nam o tym, co nigdy nie powinno mieć miejsca, ale co niestety stało się częścią historii.

Jest to jedna z trudniejszych opinii jaką przychodzi mi napisać. Czytając niejednokrotnie książkę, która posiada tło historyczne w postaci holokaustu, byłam w stanie wykrzesać z siebie tonę słów, teraz bije się z myślami jak ująć w słowa to czego nie wyciągnęłam z książki.

W „Strefie Interesów” Martin Amis podejmuje ambitną próbę zanurzenia czytelnika w okropnościach Holocaustu, ale niestety nie udaje mu się osiągnąć zamierzonego efektu.

Fabuła wydaje się dryfować bezcelowo, pozbawiona jakiegokolwiek głębszego przesłania czy celu. Bohaterowie, zamiast dać nam namiastkę prawdziwych ludźmi, wydawali się być jedynie postaciami wyciętymi ze starego papieru, pozbawionymi głębi i złożoności, utrudniając jakiekolwiek zaangażowanie w historię.

Mimo sugestywnej scenerii i dramatycznych wydarzeń, styl autora nie potrafił poruszyć moich emocji ani wzbudzić we mnie głębszych uczuć. Czytając, miałam wrażenie, że opisywane sceny rozgrywają się na płaskim, pozbawionym głębi płótnie, jakby życie pulsujące w słowach autora zastygło w bezruchu.

Prześmiewczy humor, który jest wręcz paraliżujący sprawił, że poczułam ogromny niesmak. Są tematy, które nie mają prawa do żartów, tutaj zostały te reguły złamane.

Puenta tej książki, choć otoczona sugestywną aurą dramatu historycznego, nie przynosi niczego nowego ani odkrywczego, zwłaszcza dla osób zainteresowanych tematyką Holocaustu. Jest to jak posmakować znanej potrawy, która mimo swojego wykwintnego wyglądu nie dostarcza nowych doznań kulinarnych.