Czwarta prawda recenzja

Książka wciągnęła mnie do cna. 

Czytając ją przeniosłam się do egzotycznych Indii z całą ich różnorodnością, wielokulturowością,  z kontrastami oraz tak innymi, od naszych europejskich, zwyczajami. 

„Czwarta prawda” to opowieść o prawdziwej męskiej przyjaźni, lojalności, miłości i zdradzie – a wszystko to wystawione na próby. W kraju, gdzie narkotyki i korupcja to sprawa codzienna, gdzie bieda i przepych stoją obok siebie. 

Przede wszystkim jestem zafascynowana niezwykłą dbałością o szczegóły tradycji panujących w Indiach. Mimo, że jest to tylko tło, mam wrażenie, że to motyw przewodni, co mi się niezmiernie podoba i dodaje niesamowitego smaku. Religijność, zwyczaje kulturowe, społeczne, role przypisane kobietom i mężczyznom, system kastowy, duchowa energia to tylko czubek góry lodowej poruszony w tej książce. Orientalny klimat jest bardzo namacalny. 

W lekturze poznajemy dwóch przyjaciół, Raju i Charana, nierozłącznych od dziecka, których łączy wiele: od wspólnego sąsiedztwa, poprzez wspólną szkolną ławkę, po wspólną miłość do jednej kobiety. Młodzieńcza krew, buzujące hormony, pochopne decyzje, nieprzemyślane działania doprowadzają do zgubnych i zaskakujących następstw. A wielka przyjaźń wystawiona jest na olbrzymią próbę. Jak już wspomniałam, to Indie są tematem powieści. Autorka przedstawia obraz Pendżabu bez kolorowania, odsłaniając rzeczywistość zdominowaną przez mężczyzn, korupcję i narkotyki. Porusza wiele problemów, spośród których wybija się bezrobocie, niskie płace i przyszłość bez perspektyw.

Pozycję tę polecam osobom, które kochają podróżować, są otwarte na inne kultury i religie. 

Na minusik (mały) zasługują przydługie opisy i meandrowanie w metaforach i porównaniach, przez co można się nieco pogubić.