Zimny chirurg recenzja

Z recenzją tej książki musiałam odczekać parę dni żeby pod wpływem emocji nie zaspoilerować wszystkiego. No i żeby trochę zdetoksować mózg...

Uwielbiam mocne książki i mało co robi na mnie takie wrażenie, ale "zimny chirurg" zmiażdżył mnie totalnie (tak samo z resztą jak rok temu "Rzeźnik" autorstwa pana Maxa).

Jest to zbeletryzowana faktami (strasznie mi się to określenie podoba) historia najbardziej znanego w Polsce, z resztą znanego z podręczników do kryminologii całemu światu nekrofila Edmunda Kolanowskiego. Kolanowski czuł tak silny popęd do martwych kobiet, że nocami wdzierał się na cmentarze, wykopywał damskie zwłoki, wycinał z ich ciał potrzebne fragmenty i za ich pomocą zaspokajał się w domowym zaciszu.... Gdy nie miał pod ręką żadnych zwłok, a bardzo potrzebował rozładowania emocji,zdarzało mu się mordować kobiety i "brać z nich" to, czego potrzebował.

Poza tym Edmund miał dwie życiowe partnerki i to jest temat, który mnie przeraża i wkurza, ponieważ potrafił uprawiać z nimi seks po zabawach z resztkami zwłok. Nawet nie jestem w stanie wyobrazić sobie, co czuły te kobiety, gdy dowiedziały się, co kochanek wprowadzał na sobie w ich ciała w trakcie stosunku. Opisy w książce są bardzo plastyczne, niemal czułam smród, którym zachwycał się zwyrodnialec na wzmiankę, że smaku zabitej kobiety pozbywał się niechętnie robiło mi się niedobrze.

Edmund upodobał sobie martwe ciała, ponieważ takie "kochanki" niczego mu nie odmawiały, nie krytykowały go, ani nie wyśmiewały. Tu muszę przyznać, że start do życia miał bardzo trudny. Wyśmiewany przez rówieśników, całkowicie pozbawiony miłości, uwagi i wsparcia rodziców- nie miał pozytywnych wzorców ani pomocy nawet w najtrudniejszych momentach dzieciństwa. Nie wiedział jak radzić sobie z odrzuceniem, a tylko martwe kobiety go nie odrzucały, nie próbowały go zdominować ani narzucać mu własnej woli. Jednak nie usprawiedliwia to jego występków.

Jestem pod przeogromnym wrażeniem pracy jaką w napisanie tej książki musiał włożyć autor. Panie Max Czornyj chapeau bas! Autor potrafi doskonale wczuć się w psychopatę! Gdybym należała do grona jego znajomych, zaczęłabym się bać 😉. W trakcie lektury trudno było mi pamiętać, że nie są to wspomnienia spisane przez samego Kolanowskiego. Myślę, że on mógł czuć i reagować dokładnie tak, jak opisał to Max Czornyj.