Klinika śmierci recenzja

Sara Lowell sławna dziennikarka telewizyjna, która jest w związku małżeńskim z Michaelem Silvermanem – koszykarzem i gwiazdą ligi NBA – w jednym z programów talk-show “NewsFlash” przeprowadza wywiad z pastorem Sandersem. Rozmowa miała toczyć się na temat podatków, których pastor nie uregulował, a tymczasem Sanders zmienia tor rozmowy i zaczyna się debata na temat AIDS. Sara nie jest zadowolona z takiego obrotu sprawy, zwłaszcza, że pastor w rozmowie wielokrotnie wymienia nazwisko jej ojca, wypominając, że jej rodzina nie żyje w skrajnej biedzie, oraz ukazując chorobę AIDS jako klątwę zesłaną przez Boga. Nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że klika dni po telewizyjnym wystąpieniu, jej mąż trafia do szpitala z podejrzeniem zapalenia wątroby. W rezultacie okazuje się, że nie tylko ma żółtaczkę typu B, ale również AIDS. Para młodych małżonków przeżywa ogromną traumę i szok, zwłaszcza, że jednocześnie okazuje się, że Sara i Michael spodziewają się potomka. W związku z chorobą Michael trafia do kliniki, gdzie jego przyjaciel Harvey Riker, jest o krok od opracowania skutecznego leku, który ma pomóc w walce z AIDS. Niestety w klinice zaczynają dziać się dziwne rzeczy, wspólnik Rikera zostaje zamordowany, pacjenci kliniki – jeden po drugim – zaczynają ginąć z rąk mordercy i nikt nie jest bezpieczny. Kto za tym stoi? Jaki ma w tym interes i korzyści? Ja przekonałam się o tym już na ostatnich kartkach.

Czy książka przypadła mi gustu? Jest to moja pierwsza przeczytana książka Harlana Cobena i trudno mi ją oceniać w stosunku do innych jego powieści. Na pewno nie jest to jakaś wybitna powieść, natomiast czyta się ją bardzo lekko i przyjemnie. Fabuła jednowątkowa, bohaterowie nie są złożeni i tak naprawdę nie wiem co się zadziało, ale książkę – mimo iż ma ponad 500 stron – pochłonęłam w półtora dnia. Chyba brakowało mi takiego odreagowania od wszystkiego, a ta książka nadawała się do tego świetnie. Autor znakomicie nakręcał akcję powieści i mimo iż niektóre dialogi bohaterów były bardzo “proste”, a opisy i zdania wydawały mi się nie dopracowane – uważam, że książkę można sobie spokojnie przeczytać jako "odmóżdżacz".

www.karalajn.blogspot.com