Około północy recenzja

Było to moje pierwsze spotkanie z autorem i uważam je za bardzo udane. Sam autor uważa tę książkę za ważną w swoim dorobku. Przed jej napisaniem przeprowadził wiele rozmów z czołowymi jazzmenami tworzącymi pod koniec lat sześćdziesiątych. Została wydana w 50-dziesiątą rocznicę śmierci Komedy. Zresztą książka rozpoczyna się pogrzebem Komedy w roku 1969. Nie jest to jednak literatura wspomnieniowa, ale kryminał.

Zostaje zamordowana młoda dziewczyna, Jadwiga Ślusarek, związana ze środowiskiem artystycznym Warszawy. Nie jest to pierwsza kobieta zamordowana, dlatego milicja zaczyna szukać naśladowcę Karola Kota (seryjnego krakowskiego mordercy, straconego w 1968). Narratorem powieści jest kontrabasista jazzowy, Tadeusz, który sam siebie określa „człowiekiem bez przydziału”. Rozpoczyna prywatne śledztwo, był ostatnią osobą, która widziała Jadwigę żywą (opuściła jego mieszkanie nad ranem). Uważa, że śmierć dziewczyny związana jest ze środowiskiem artystycznym i tam szuka mordercę. Samo śledztwo, chodź zaskakujące, jest pretekstem do ukazania Warszawy pod koniec lat sześćdziesiątych. Można ją porównać do „Złego” Tyrmanda. Możemy zanurzyć się w szarą rzeczywistość PRL, osnute dymem papierosowym i oparami alkoholu knajpy i oczywiście wszechobecna służba bezpieczeństwa. W tej atmosferze toczą się ciekawe rozmowy, pełne niedopowiedzeń i podtekstów, dzięki którym Tadeusz zbliża się do rozwiązania zagadki śmierci Jadwigi. Ginie następny człowiek, a milicja uznaje to za samobójstwo. Jednak żeby wyjaśnić te zbrodnie, trzeba się cofnąć do lat wojny. Autor powoli buduje napięcie, przeplatając teraźniejszość z przeszłością.

Wspaniale autor oddaje atmosferę tamtych lat, ale najciekawsze są postacie stworzone przez autora. Tadeusz, „człowiek bez przydziału” ma fascynującą przeszłość. Pojawia się wątek romantyczny związany z wydarzeniami z 68 roku. Reszta bohaterów drugoplanowych też nietuzinkowa, z rozbudowaną psychiką. Akcja nie jest wartka, wręcz, jak sam autor określa: „snuje się”, ale dzięki sposobowi narracji nie jest nudna. Wręcz przeciwnie, wysłuchałam ją z wielką przyjemnością, razem z Tadeuszem tropiąc mordercę Jadwigi.