Kult recenzja

"Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie" - tym jakże trafnym cytatem z "Rewizora" Mikołaja Gogola można byłoby podsumować najnowszą książkę Łukasza Orbitowskiego "Kult".
Autor ten, fenomenalną "Inną duszą" na tyle mocno zapisał się w mojej pamięci, że z utęsknieniem czekałam na jego kolejne książki. Kiedy już szykowałam się aby rozpocząć lekturę "Exodusu" zewsząd zaczęły pojawiać się informacje o najnowszej książce pisarza "Kult" i to nad nią postanowiłam się pochylić.

Nie jestem fanką blurbów bo albo w kilku zdaniach zdradzają całą treść książki albo mają się nijak do opowiadanej historii. Jednak w przypadku "Kultu" chyba po raz pierwszy muszę przyznać że notka wydawcy świetnie oddaje istotę tej powieści a zdanie że jest to mistrzowska opowieść o nas samych jest idealnym jej podsumowaniem.

Łukasz Orbitowski ponownie wraca do okresu późnego PRL-u. Biorąc za punkt wyjścia historie domniemanych objawień maryjnych w Oławie których bohaterem był Kazimierz Domański snuje opowieść o ludziach z niewielkiego miasteczka które na kilka lat stało się miejscem pielgrzymek wiernych wierzących w cud i moc uzdrawiania Kazimierza Domańskiego.
Autor jedynie luźno inspiruje się tą historią. Nie miał zamiaru pisać reportażu dlatego też jego bohaterowie i snuta opowieść są literacką fikcją.
A o czy opowiada Łukasz Orbitowski? O ludziach: ich codziennym życiu, marzeniach, nadziei na lepsze jutro.
W "Kulcie" jak w soczewce odbijają się nasze wady i zalety, wielkość i małość, grzechy i grzeszki.
Nie brak też dużej dawki humoru bo narrator tej opowieści, brat głównego bohatera, w sposób barwny i ze swadą opisuje życie swoje i swego brata w siermiężnym czasie schyłku komunizmu.
To właśnie ta relacja między braćmi, pełna miłości, tolerancji ale też poczucia winy (nie będę zdradzać z jakiego powodu) była wątkiem który podobał mi się najbardziej.

To nie jest książka mówiąca o wierze i religii choć z racji na temat te zagadnienia przewijają się przez całą powieść. To książka o nas: ludziach, Polakach, katolikach i ateistach, patriotach i karierowiczach...
I choć pod koniec czułam się już odrobinę znużona lekturą to uważam, że to świetna książka. Polecam!