Kurier z Teheranu recenzja

W drugiej części książki autorstwa Pana Wojciecha Dutki pt. ''Kurier z Teheranu'' tym razem główny bohater hrabia Antoni Mokrzycki bardzo często wspomina o tym, co go spotkało w trakcie toczonej w I części książki pt. '' Kurier z Toledo '' wojny domowej hiszpańskiej, w której był naocznym świadkiem wydarzeń podczas pełnionej tam zawodowej funkcji.

Chwilami ujmującymi w trakcie czytania było dla mnie, kiedy to hrabia Mokrzycki podejmuje się kolejnych zawodowych misji, a co najważniejsze potrafi mieć własne zdanie w każdej sytuacji mającej miejsce pod jego baczną czujnością i obserwacją.

Zdecydowanie drugą część nie czyta się tak łatwo, jak pierwszą część, ale za to jest ona nieco trudniejsza w pojmowaniu wielu niezrozumiałych dla mnie zachowań, co poniektórych występujących w tej części bohaterów drugoplanowych.

Hrabia Mokrzycki dzięki temu, że lubi czytać i poznawać nowych autorów wierszach, a przy okazji umie zrozumieć przesłanie płynące od nich samych. Polubił nowo poznanego przyjaciela poetę Józefa Czechowicza.

W tej oto II części uważam, że autor skupił się głównie na tym, aby Czytelnik mógł poznać hrabiego Mokrzyckiego pod każdym względem w myśleniu, jak i również podczas jego indywidualnych działań oraz w trakcie podejmowanych przez niego trudnych wyzwaniach oraz nie zawsze trafnych decyzjach.

Podoba się mi w szczególności to, że autor w przedstawia barwnym językiem opisy w rozdziałach, które są, bardzo mocno zapadają w pamięć, ale przy tym posiada on niezwykły talent do doboru w sposób szczególny i delikatny trafnie słów pozostałym występującym bohaterom drugoplanowym.

Pojawiają się również w tej części okazywane przez bohaterów emocje, tęsknota za miłością bliskich, za utratą wolności, osób im bliskich.

Opisywane przez autora momenty dokonywanych dramatycznych mordów przez Niemców pozostawią wiele śladów w psychice dla osób wrażliwych na tego rodzaju sytuacje związane z utratą życia. Prawdziwa prawda na temat życia zawsze pozostawia tajemnicę, którą nie każdy chciałby poznać.

Podziwiam autora za to, że swoją pasją potrafi umiejętnie podzielić się z Czytelnikami, a przy okazji może spowodować w nich przemyślenia po zapoznaniu się historią, która nie była łatwa dla wielu ludzi, a którzy przeżyli ten trudny dla nich czas wojny.

Powieść ta składa się z 36 rozdziałów podzielonych na 5 części.

Elementem dodatkowym w tej książce są: trafnie dobrany do całości epilog w postaci wyjątku z poezji Antoniego Mokrzyckiego, trafnie dostosowana czcionka tekstowa oraz bardzo ładnie zaprojektowana okładka nawiązująca do podjętego przez autora tytułu.

Jeśli musiałabym dokonać wyboru dotyczącego, która z przeczytanych do tej pory przeze mnie obu książek podobała, mi się bardziej to muszę jednak stwierdzić po dokładnym zapoznaniu się z ich obiema treściami, że nie potrafię dokonać oceny, ponieważ przedstawione w nich historie przez autora mi się podobały.

Polecam przeczytać tę powieść.