Miasto z mgły recenzja




Białe suknie, które znikają we mgle. Ślady butów, które przykrywa śnieg. Ciało, które ginie w spienionych falach rzeki.
Chwile ulotne, ale pozostawiające w sercu czytelnika trwały ślad. Urywki życia, które dopiero się zaczynało lub miało ku końcowi. Fragmenty codzienności, jaka miesza się z fikcją. A wszystko to w scenerii zwykle pochmurnej. Często w labiryncie wąskich uliczek, w jakich łatwo można się zgubić. W towarzystwie kościołów i cmentarzy. Gdzie jawa łatwo może pomylić się ze snem, choć jest jedynie obnażającą ludzką naturę prawdą.

Czytając kolejne opowiadania miałam wrażenie, że widzę opisywane obrazy, słyszę dźwięki wybrzmiewające ze zdań, czuję zapachy, jakie na stronach mogłam znaleźć, a moja skóra odczuwa dotyk, o jakim mowa była w tekście. Moje ciało siedziało w jednym miejscu, a dusza wędrowała po świecie, jaki przede mną Zafón otworzył. Palcem dotykałam kolejnych wydrukowanych liter, jakbym miała dzięki temu dotknąć samego autora. Wracałam do wcześniej przeczytanych akapitów, a w głowie miałam zdanie otwierające opowiadanie „Blanca i pożegnanie" — „Zazdroszczę i zawsze będę zazdrościć owej niezwykłej umiejętności zapominania, którą obdarzeni są niektórzy szczęśliwcy" — bo tak pragnęłam zapomnieć o przeczytanym przeze mnie tekście, by znów móc spotkać się z nim ten pierwszy, wyjątkowy raz.

„Miasto z mgły" to jedenaście opowiadań, które wcześniej ukazywały się w różnych miejscach lub dopiero czekały na okazję, by pokazać się światu. Fani twórczości Zafóna znajdą w nich bohaterów, których mogli poznać już wcześniej, a nowi czytelnicy odkryją świat, który człowieka pochłania. Zbiór ten stanowi przepiękne zwieńczenie twórczości wspaniałej osoby, która w zeszłym roku niestety odeszła z tego świata. Zostawiła jednak po sobie zdania, które trafiają prosto w serca wrażliwych dusz i tym sposobem stała się nieśmiertelna.