Eden recenzja

Lem... Lem....

Z jego książką mam pierwszy raz styczność i przyznam szczerze, że nie czuję się porwana. Porwana pewnie tak, z ziemi, bo fabuła osadzona jest na jakiejś planecie - Eden, ale żeby mnie to porwało duchowo, to raczej nie. Na początku powieść bardzo mi się podobała. Do setnej strony mniej więcej. Opisy, plastyczność świata zewnętrznego, pustyni, kwiatów-drzew, które zadziwiały reakcjami oraz niewiarygodne miejsca oderwane od rzeczywistości. Opisy bliskie tym, jakie tworzą malarze na płótnach. Dopracowane w każdym szczególe i kolorze. Do tego trzeba było mieć niesamowicie wręcz wybujałą wyobraźnię. To jakby mini wersja "Diuny" z 1956 roku jednak nazwana "Eden". Lecz po setnej stronie mój entuzjazm znacznie opadł, do tego stopnia, że musiałam czytać fragmentami (które i tak męczyły i nużyły), by dawkować sobie ową tyradę fantastyki. Wiele opisów przeciągało się przez nie kończacą się liczbę stron. Do tego dialogi bohaterów, którzy po każdej odbytej misji poza statek spotykali się i analizowali spostrzeżenia, aktualną sytuacje i planowali kolejne ruchy. A wszystko to ponownie rozpisane na wiele, wiele stron.

Wiele tu przerysowań, niemożliwości i absurdów. Powietrzem na zewnątrz można normalnie oddychać, wyprawa poznawcza planety sprzyja znalezieniu wody zdatnej do picia, można przeżyć o własnym wikcie... Załoga ma nawet swoją kawę, którą sobie parzy i popija.
Jak na Ziemi, tylko, że na planecie.
A do wyżywienia i napojenia jest sześciu bezimiennych (z wyjątkiem Inżyniera Henryka) astronautów z Ziemi. Wylądowali, zaryli w ziemię-nie-ziemię i zniszczyli swoją rakietę. Zaczynają więc organizować wyprawy poza bezpieczne blachy pojazdu, czasem dzielą się na grupy, czasem zaś osobno eksplorują teren, by potem rozmawiać o swych odkryciach i krokach na przyszłość. I wszystko byłoby do przyjęcia, bo jakby nie było, to dobra podstawa fabuły - lecz - owe rozmowy oraz opisy świata planetarnego są tak rozciągnięte i tak rozwleczone, że zdajesz sobie sprawę, że przez osiemdziesiąt stron nic się nie dzieje, tylko rozmowy i analizy i nic nie idzie do przodu. Nic do niczego nie zmierza. Brak akcji. Tracisz zainteresowanie i książką i światem kosmicznym i już jest ci nawet obojętne jak wyglądają owe "ludziki" z ufo i do czego zmierzają.

Potwierdza się jednak powiedzenie, że nie każde miejsce człowiek zagarnie dla siebie. I basta. I niech tak zostanie.