Arsene Lupin kontra Herlock Sholmes recenzja

Maurice Leblanc, francuski pisarz, nowelista, jest autorem cyklu opowieści kryminalnych, których bohater Arsène Lupin – dżentelmen włamywacz – zdobył wielką popularność wśród czytelników. Jednak Leblanc cierpiał z powodu braku uznania świata literackiego, mimo wielkiego sukcesu i poczytności jego książek.

„Arsène Lupin kontra Herlock Sholmès” to przepyszna porcja klasycznej detektywistycznej historii.

Starcie tytanów – Arsena Lupina i Sherlocka Holmesa – włamywacza i detektywa. Tu należy się krótkie wyjaśnienie powodu, dla którego nazwisko Holmesa zostało w książce zmienione. Gdy książka Leblanca się ukazała, Conan Doyle był wściekły. Uważał bowiem, że jego detektyw Sherlock Holmes (Herlock Sholmès) i jego pomocnik Watson (Wilson) zostali ośmieszeni.

Wróćmy jednak do Lupina i Sholmèsa.
Bohaterowie wydają się skrajnie różni, a jednak bardzo podobni.
„ – Panie Lupin, jest dwu ludzi na świecie, z których strony nic mnie nie zdziwi: naprzód ja, a potem – pan.”
Z mieszkania profesora paryskiego liceum ginie potężne mahoniowe biurko, a z nim wygrany los loteryjny. Potem ktoś zabija barona d'Hautreca w jego własnym domu i, nie zostawiając śladów, znika. Znika też drogocenny błękitny diament.
Paryska policja rozkłada ręce. Inspektor Ganimard rzuca podejrzenie na Arsène Lupina z prostego powodu. Sława dżentelmena włamywacza jest tak wielka, że ten nie może zostać pominięty. Poszkodowani i zdesperowani wysyłają list do sławnego angielskiego detektywa Herlocka Sholmèsa. Francuski włamywacz dowiedziawszy się, kto podejmuje się sprawy, prosi Sholmèsa, by się wycofał. Ambitny Herlock Sholmès nie zamierza spełnić prośby Lupina. I tak wszystko zaczyna się komplikować.
Kto na tarczy, a kto pod tarczą skończy ten pojedynek? Z całą pewnością obaj będą musieli użyć swego geniuszu.

Wspaniale relaksująca lektura, która wciąga w swój świat i porywa do przygody. Przy tym jest doprawiona humorem i delikatną ironią.
„– (...) Powiedz, co twoim zdaniem Lupin robił w tej restauracji?
Wilson odparł bez wahania: – Jadł kolację.
– Im dłużej razem pracujemy, tym większe robisz postępy. Zdumiewasz mnie Wilsonie. Istotnie, jadł kolację.”
Czytajcie i dajcie się porwać.