Mansarda recenzja

Mój stan oczarowania prozą Marlen Haushofer trwa. „Mansarda” (wydana w 1969 roku, tuż przed śmiercią Autorki), to trzecia jej powieść przeczytana przeze mnie. Tak niewiele się tutaj dzieje! Dana jest nam obserwacja tygodnia z życia kobiety, żony, matki. Towarzyszymy jej codziennym bądź cyklicznym czynnościom i w pewnym momencie uderza nas obserwacja, że chwileczkę, coś jest nie tak z tym światem. Relacje kobiety z mężem i dziećmi są dziwnie zdystansowane, choć poprawne; inne postaci pojawiające się w powieści witane są przez narratorkę z niechęcią, choć zaraz zastępuje ją, tę niechęć, narzucona grzeczność i układność (dziś powiedzielibyśmy poprawność polityczna😊). Kobieta jest istotą niezwykle refleksyjną, więc jej sytuacyjne komentarze stanowią najciekawszą część książki i z nich właśnie dowiadujemy się jak się rzeczy naprawdę mają.
Stopniowo dowiadujemy się z czego wynika jej dziwne zachowanie, dlaczego mansarda jest tak ważnym miejscem w jej życiu, co niezwykłego wydarzyło się wcześniej i ciągle rzutuje na jej teraźniejszość. A ptak, którego próbuje narysować, który miałby nie być jedynym ptakiem na świecie tylko częścią jakieś całości to ona sama – oddzielna, samotna, wyizolowana, niezrozumiana.