Mroczno recenzja

Rodzice nastolatków nie mają łatwo. Taka młódź to z jednej strony jeszcze dzieci, więc trzeba na nie uważać i sprawować nad nimi pieczę, z drugiej strony – ludzie już prawie dorośli, więc trzeba też dać im sporo swobody. A kiedy prawie dorosłe dziecię nagle nie wraca do domu, pojawia się panika. Policja przyjmuje zgłoszenie, ale czy przykłada się do poszukiwań, wiedząc, że młodzież bywa niesforna?

Mroczno to wioska w północno-wschodniej Polsce. W luksusowej willi z basenem mieszka tam trzyosobowa rodzina. Siedemnastoletnia Weronika Herman któregoś czerwcowego dnia wychodzi do szkoły, ale tam nie dociera. Zaginęła i nie ma z nią kontaktu. Może dała dyla z domu, może uległa wypadkowi, a może padła ofiarą przestępstwa?

Losy jej poszukiwań śledzimy raz z perspektywy jej matki Doroty, a raz oczami komisarza Adama Ochnika, zresztą byłego kochanka Doroty. W niewielkiej części książki narratorką jest też dziewczyna. To byłoby w sumie nudne, gdyby nie fakt, że niemal wszyscy mają swoje grzeszki i tajemnice. Ochnik przykłada się do poszukiwań, natrafiając na coraz dziwniejsze odkrycia. Po jakimś czasie o jego dawnym romansie dowiaduje się komendant, toteż Ochnik zostaje najpierw odsunięty od śledztwa, a potem doń przywrócony, ale już pod komendę pewnej policjantki.

Z czasem sytuacja staje się coraz bardziej skomplikowana, a intryga coraz bardziej nieprawdopodobna. Tomasz Wandzel stworzył historię zawiłą i pełną niespodzianek. A wszystko przez jedną małolatę, która – choć swoim rodzicem wydawała się grzeczną i skupioną na nauce, bezproblemową dziewczyną – na swoje nieszczęście nie pojechała do szkoły.

Nie wszystko w tej książce zostaje wyjaśnione absolutnie do końca, choć większość wątków udało się autorowi zamknąć.

Błędy językowe to już znak rozpoznawczy i tego autora, i tego wydawnictwa. Nic się w tej materii nie zmienia. Autorowi można by je jednak wybaczyć, bo w końcu ma prawo liczyć na wydawcę zapewniającego redakcję i korektę. No ale kto liczy, ten się nierzadko przeliczy.