Dom pisarzy w czasach zarazy recenzja

Czy może być coś gorszego niż zniewolenie duszy? Takiej zarazy nie da się zwalczyć żadną szczepionką.

Tomasz Jastrun, w „Domu pisarzy w czasach zarazy” od wydawnictwa Czarna Owca, zabiera nas w nostalgiczną podróż w jedno konkretne miejsce – na ulicę Iwicką 8a. Wchodzimy do monumentalnej kamienicy, dotykamy mocnych, drewnianych schodów, które noszą na sobie ślady wspomnień, zabaw, dziecięcych uciech. I otwieramy drzwi do przeszłości.

Wspomnienia z dzieciństwa

Jedno z pierwszych wspomnień Tomasza Jastruna z dzieciństwa to burza. Babcia schowała się z nim w łazience, podczas, gdy rodzice walczyli z żywiołem. Opowiada też o swoim pierwszym spotkaniu ze śmiercią, przyjaciołach i swoich obserwacjach – a obserwatorem jest naprawdę bystrym. Dzieciństwo to plucie na klatce schodowej, spotkania przy trzepaku i nuda – nikt w końcu nie potrafi nudzić się tak doskonale jak dzieci.

Ojciec i matka

Piękne wspomnienia dotyczą ojca i matki. Nie brakuje tutaj poetyckich opisów, ale i przyziemnych spraw. Tomasz Jastrun opisuje rodziców rzeczowo, zaczynając już od ich romansu – ojciec początkowo był związany z inną kobietą, która groziła samobójstwem, jeśli się rozstaną. Skomplikowana jest również sprawa tożsamości jego ojca. Posiadał żydowskie pochodzenie, ale były momenty, że się tego wstydził, nie pasował do żadnej z grup i ról. Niewątpliwie jednak dom przesiąknięty był poezją, zwłaszcza, gdy jego ojciec siedział w gabinecie i mruczał swoje wiersze.

Trudne czasy, niełatwe wybory

Tomasz Jastrun wprowadza nas w czasy trudnych wyborów, gdy rodzi się stalinizm i pisarze zaczynają stawać przed trudnymi wyborami. Czasami ich decyzje, ich twórczość, są oceniane jednoznacznie negatywnie, natomiast nie wnikamy w to, jaka sytuacja miała miejsce wtedy. W opowieści Tomasza Jastruna widzimy dokładnie jak sztuka jest tłamszona przez historię i wydarzenia polityczne. Wydaje się, że to właśnie jest największa zaraza ludzkości.

Piękne wydanie

Obok tej książki nie można przejść obojętnie. Wartościowe wnętrze skrywa w sobie także atrakcyjną oprawę graficzną. Mamy tutaj wspaniałe czarno-białe fotografie, które przenoszą nas do przeszłości, a także wywiady z mieszkańcami słynnego budynku. Tomasz Jastrun, jak sam przyznaje, pamięta nie tylko wielkich artystów, ale także np. ekspedientkę z jednym zębem. Obrazy, jakie przedstawia są bardzo wyraziste, poetyckie, czasami bardzo dosadne, ale całość czyta się znakomicie.

„Ilustrują tamten czas, który oddala się, rozsypuje w proch i niknie”.