Nim dojrzeją maliny recenzja

Gdyby ktoś zadał mi pytanie o to, czy istnieje jakaś kategoria książek, których nie czytam, to bez wahania odpowiedziałabym, że to są te ,,babskie'' książki. Romanse, książki obyczajowe, książki o siostrach, matkach i córkach spełniających swoje marzenia w małych domkach na odludziu to nie moja bajka.

Owszem, czasem się zdarza, że przeczytam coś w tym stylu, ale zazwyczaj żałuję.

Dlatego do ,,Nim dojrzeją maliny'' podchodziłam trochę niepewnie. Poza tym, z jednej strony byłam bardzo ciekawa tego ,,jednego z najważniejszych młodych głosów w ukraińskiej literaturze'', a z drugiej bałam się, że trafię na coś koszmarnie mdłego.

Bo umówmy się, opis tej książki w połączeniu z okładką utrzymaną w odcieniach fioletu, różu i fuksji nie budzi skojarzeń z dobrą literaturą współczesną.

Tymczasem Kuzniecowa napisała powieść fantastyczną – język, którym autorka się posługuje, jej styl... to wszystko sprawia, że dosłownie przenosimy się wraz z bohaterkami książki na wieś. Mamy przed sobą miesiące wolnego czasu. Lato. Otaczają nas szumiące drzewa i krzewy. Czujemy zapach trawy i rozgrzanej ziemi. Po niebie przepływają obłoki. Słychać śpiew ptaków. Pnącza oplatają wejście do domu naszego dzieciństwa.

Czytając ,,Nim dojrzeją maliny'' wchodzimy do spokojnej, bezpiecznej przestrzeni istniejącej poza czasem – do świata w którym co prawda nasze problemy nie znikają, ale stają się jakby mniejsze; a niepokój znika, rozpływa się.

To samo muszą czuć główne bohaterki Kuzniecowej – Mija, Lilka i Marta. Mija i Lilka przyjeżdżają do babci Teodory pierwsze – każda ze swoim problemem. Jedna ma wyjść za mąż, ale nie jest pewna, czy to dobry pomysł; druga ma w perspektywie wyjazd na drugi koniec świata, do Australii. Daleko od domu, od przyjaciół, od rodziny i od siostry.

Potem dołącza do nich kuzynka Marta – w ciąży bliźniaczej, jakby obrażona na świat i ojca swoich dzieci. O którym, dodajmy, wcale nie chce mówić.

Babcia Teodora i jej obrośnięty pnączami dom to spokojna przystań. Mały świat istniejący gdzieś obok tego wszystkiego – obok problemów, obok wyjazdów, obok wielkich miast, zamieszania i polityki. To miejsce w którym można się schować, przeczekać, pomyśleć i przemyśleć różne sprawy. Miejsce na którego posiadanie zasługuje każdy z nas.

Nie jest to jednak książka o uciekaniu przed problemami – to coś głębszego. W trakcie tego lata bohaterki odnajdą siebie, zrozumieją co jest dla nich ważne i określą rzeczy najbardziej dla nich wartościowe.

To książka, która otula czytelnika jak kocyk w chłodny dzień i daje nadzieję na to, że wszystko może się ułożyć. Że wszystko ma swoje miejsce i czas. Że nie ma problemów z którymi nie moglibyśmy sobie poradzić.

I przede wszystkim mówi nam, że czasem jest tak, że ,,(...) życie nie zawsze da się przeżyć, czasami trzeba się przed nim ukryć.'' I ten czas ukrycia, zawieszenia i odpoczynku jest jak najbardziej okej.