W samym środku zimy recenzja

To moje pierwsze spotkanie z Isabel Allende i muszę powiedzieć, że niezbyt udane. Zaczyna się dobrze, oto Richard, wykładowca na uniwersytecie, mężczyzna z przeszłością, wynajmuje na Brooklynie suterenę Lucii, też wykładowczyni, kobiecie po przejściach. Oboje już są w wieku mocno poważnym, po sześćdziesiątce, oboje samotni, oboje pragną ciepła, bliskości drugiej osoby, miłości. Ona „Chciałaby żyć z kimś, kogo kocha, cieszyć się zarówno udanym seksem, jak i poczuciem bezpieczeństwa. Chciałaby żyć z kimś, kto czuje to, co ona. Chciałaby być akceptowana taka, jaka jest, nie musieć niczego udawać, ale też poznać do głębi tę drugą osobę i zaakceptować ją bez zastrzeżeń.” Całkiem naturalne pragnienia. Jemu z kolei doskwiera „ciążąca mu coraz bardziej samotność, którą uważał za kolejny objaw starzenia się. Nie ma bardziej żałosnego dźwięku niż stukanie widelcem o talerz w pustym mieszkaniu. Jeść samemu, spać samemu, umierać samemu.” Czyli zaczyna się ciekawie, ale później niestety jest gorzej.

Akcja książki dzieje się w czasie potężnej śnieżycy w Nowym Jorku, kiedy to całe miasto jest zupełnie sparaliżowane. Wtedy to samochód Lucii na oblodzonej drodze, uderza w drugi samochód, który prowadzi Evelyn, nielegalnie pracująca emigrantka z Gwatemali, i akcja zaczyna być zupełnie odjechana, jakieś intryg kryminalne, wycieczki do domu nad jeziorem w czasie koszmarnej pogody, łamanie przez Richarda prawa, gość ryzykuje całe swoje życie i karierę, w imię czego? To wszystko jest mocno nieprawdopodobne psychologicznie i fabularnie, a ma na celu jedynie to, aby nasza para wreszcie znalazła miłość. Happy end, kurtyna.

Przy okazji autorka opowiada historie życia trzech bohaterów, mocno sentymentalne prawdę mówiąc, broni się tylko opowieść o Evelyn, najpierw jest nędza, bezprawie i terror w Gwatemali, brat jej ginie z rąk osławionego gangu Mara Salvatrucha, rodzinie też grozi śmierć. Potem mamy opis gehenny nielegalnej emigracji do Stanów, potworne, poruszające rzeczy. To jest siła książki, ale opowieść o Evelyn ginie w cukierkowej i mało wiarygodnej historii miłosnej.

Słyszę, że to nie najlepsza powieść Isabel Allende, może, ale jakoś nie mam ochoty sięgnąć po inne.