Inferno recenzja

W najnowszej odsłonie opowieści o profesorze Robercie Langdonie, bohater przeżywa jeszcze bardziej niesamowite przygody. Jeszcze bardziej?! Tak, jeszcze bardziej!

Tym razem budzi się ranny we włoskim szpitalu, nie wie jak się tam znalazł, ani jak spędził kilka minionych dób. Nieoczekiwanie (sic!) pojawia się tajemnicza kobieta o niecnych zamiarach, od tego momentu rozpoczyna się ucieczka profesora oraz walka o życie własne i całej ludzkości. Trwa wyścig z czasem. W nagłej rejteradzie towarzyszy mu piękna (a jakże!) i niezwykle inteligentna lekarka Sienna Brooks. Kobieta bez chwili wahania zaufała swojemu cenionemu na całym świecie pacjentowi mimo, iż znalazła w tajemnej kieszonce jego marynarki pojemniczek z niebezpiecznym oznaczeniem typowym dla zagrożeń biologicznych. Pędząc od symbolu do inskrypcji, od wskazówki do anagramu umykają najemniczce z irokezem, tajemniczej organizacji, rządowi włoskiemu i amerykańskiemu, wykazując się niezwykłą znajomością topografii Florencji, Wenecji oraz tamtejszych muzeów. Za tym wszystkim stoi zaś demoniczny geniusz - psychopata, który nawet zza grobu potrafi nieźle namieszać.

"Dotychczasowi przyjaciele stali się moimi wrogami".

Dan Brown jak zwykle sumiennie przepracował cały materiał, na którym opiera całą intrygę. Jego opisy dzieł sztuki, które ogląda i bada Langdon sprawiły, że nawet ja nie mogłam sobie odmówić obejrzenia w Internecie maski pośmiertnej Dantego. To właśnie jego najsłynniejsze dzieło - Boską komedię bierze na warsztat Dan Brown i każe swojemu bohaterowi doszukiwać się ukrytych znaczeń i przesłań pomiędzy wierszami poematu. Fabuła pełna jest niesamowitych zbiegów okoliczności, cudownych olśnień, nagłych zwrotów akcji i trafnych przeczuć. Tego właśnie od Inferno oczekiwałam, tego się spodziewałam i to dostałam. I choć brak już tej świeżości Kodu Leonarda Da Vinci, to wciąż jest to wdzięczna i wciągająca literatura.

Inferno polecam nie tylko fanom autora, zwłaszcza, że powieść można czytać bez znajomości wcześniejszych tomów.