Po zachodzie słońca recenzja

 Opowiadania trzeba umieć pisać. W tej krótkiej formie literackiej można zawrzeć wiele treści, lecz jeśli nie będzie na nią pomysłu lub zostanie ona spłycona i pozostanie bez puenty, będzie to literacka słabizna. Osobiście uważam, że niewielu jest autorów, którym pisanie opowiadań wychodzi. Dlatego rzadko po nie sięgam, by uniknąć rozczarowania. Jednak Stephena Kinga zaliczam do chlubnych wyjątków i to już jego drugi zbiór opowiadań, po który sięgnęłam z autentyczną ciekawością i odkładam na półkę z poczuciem, że warto było poświęcić czas na lekturę.
 
 Zbiór otwiera opowiadanie "Willa", które sam King uznał za jedno ze słabszych w całym zbiorze, z czym się nie zgodzę, bo osobiście mną wstrząsnęło najbardziej. Historia toczy się nieśpiesznie na peronie kolejowym, gdzie kilkoro pasażerów czeka na podstawienie przez przewoźnika zastępczego składu. Jeden z nich poszukuje swej dziewczyny, Willi, która wyruszyła prawdopodobnie do najbliższego miasteczka. Odkrycie, jakiego bohater dokona, zmieni jego życie oraz wpłynie na pozostałych pasażerów. Nie zdradzę, jak, lecz opowiadanie może wywołać gęsią skórkę. 
 
 Dalej również jest ciekawie. Gdybym miała wymienić tytuły opowiadań, które najbardziej mi się spodobały lub mnie zaciekawiły, to byłyby to jeszcze: "Sen Harveya" o naturze proroczego snu, "Rzeczy, które po sobie zostawili" - zdecydowanie jedno z najbardziej metafizycznych, powstałe by upamiętnić ofiary zamachów z 11 września, "Kot z piekła rodem" - za postać kota, "<New York Times> w cenie promocyjnej" o kontaktach z zaświatami i "Ayana" - o naturze cudów. W pozostałych King rozważa naturę zła, istotę grzechu i choć jak sam mówi o sobie odrzucił nieco prawidła wiary, w której został wychowany, skłania zarówno wierzących, jak i ateistów do refleksji. Miejscami jest brutalnie, czasem krwawo, ale w ogólnym rozrachunku, życie nie jest tylko białe. King jak zwykle daje dowód na to, jak dobrym jest obserwatorem życia. Polecam nie tylko miłośnikom pisarza.