Obrazy z przeszłości recenzja

"Nigdy nie jest za wcze­śnie, by zmie­nić prze­szłość, ani za późno, by zmie­nić przy­szłość."

Patomorfolog Seweryn Zaorski wraz z aspirant że­ro­mic­kiej po­li­cji Kają Burzyńską trafiają na trop, który prowadzi ich do nierozwiązanej sprawy zaginięcia Lilki An­dro­siuk. Dwadzieścia lat temu dziewczyna zniknęła bez śladu, ale zwłok nie odnaleziono.

Zrobiłam niewybaczalny błąd i zaczęłam czytać serię o Sewerynie Zaorskim od końca, czyli od tego czwartego tomu. Choć autor, za pomocą wspomnień, czy rozmów bohaterów, przypominał wydarzenia, które odbywały się w poprzednich częściach w życiu prywatnym postaci, to nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że umknęła mi niesamowicie interesująca historia. Byłam zaskoczona taką swoją reakcją, bo najczęściej w kryminałach wątek obyczajowy uważam za zbędny lub mało istotny. Tym razem ukazuje on przeszłość, która zdefiniowała teraźniejszość. "Obrazy z przeszłości" wciągnęły mnie w życie bohaterów na tyle, że zamierzam jak najszybciej nadrobić zaległe tomy.

Czytałam opinie, w których krytykowane jest niemoralne zachowanie Kai i Seweryna. Ja mam tylko jeden komentarz - Samo życie. Osobiście podobała mi się w wykreowana relacja między tą parą bohaterów. Autor świetnie poradził sobie z uchwyceniem spojrzeń, małych gestów, lęku przed odkryciem przez kogoś ich romansu.
Z równie wielką pieczołowitością ukazał bliskość córka - "tateł". Zaorski z pietyzmem opiekuje się Lidką, rezolutną córeczką, która jest przesłodka i przeurocza, a ich potyczki werbalne wywoływały u mnie wybuchy śmiechu.

Zagadka z przeszłości jest skomplikowana i perfekcyjnie ułożona. Liczne zwroty akcji wciągają bez reszty w otchłań kryminalnego śledztwa. Mordercze szaleństwo przerażało i przyprawiało o ciarki. Nie było to spowodowane bestialskimi scenami zbrodni, a postaciami, które padały ofiarą, poczuciem niebezpieczeństwa, które wisiało nad bohaterami.

Finał trzymał w napięciu niemal przyprawiając o zawał. Autor podsuwał tropy, ale mi nie udało się odkryć tożsamości sprawcy zabójstw. Podczas czytania epilogu zbierałam szczękę z zaskoczenia.

Autor ma świetne pióro, obrazowe i plastyczne. Powieść pochłonęłam w mgnieniu oka dzięki trafionemu stylowi, który jest prosty, ale nie banalny.