Okno recenzja

Zbiór krótkich opowiadań Mariki Krajniewskiej to twór absolutnie uniwersalny. Narratorami są kobiety i mężczyźni, osoby w różnym wieku i z odmiennymi doświadczeniami. Jednym z nich możesz być ty, twój sąsiad, a może ekspedientka w ulubionym sklepie…

Autorka dotyka spraw bardzo intymnych: opisuje te najskrytsze, wyryte w duszy każdego z nas pragnienia, strachy, marzenia, fobie i wyciąga na światło dzienne uczucie głęboko skrywane, a nawet i takie, o obecność których byśmy siebie nie podejrzewali. „Okno” to własne (autorki, czytelnika, bohatera) widzenie świata i jego odbicie w oczach innych, pisarka pokazała tu niezwykłą wrażliwość na drugiego człowieka, znajomość ludzkiego wnętrza i empatię.

Charakterystyczną cechą tego zbioru jest wybór głównych bohaterów – są to bowiem m.in. Tęsknota, Pragnienie, Nadzieja, Wstyd, Wiara itp. Właściwie można pokusić się o stwierdzenie, że „Okno” to odbicie ludzkiej duszy – każda cząstka zbioru to inne uczucie, z którym się człowiek zmaga lub to, które pobudza do działania, nadaje sens, prowadzi za rękę. Wielu może się wydawać, że akurat te tematy są najbardziej wyeksploatowane w literaturze, że autor biorąc je na warsztat nic odkrywczego nie zaserwuje. Krajniewska nie jest oryginalna w swoich przesłaniach, ale z całą pewnością zaskakuje sposobem obrazowania i wyobraźnią. Wszystkie ukazane postaci są bardzo złożonymi osobowościami, każdy z nich nosi w sobie ogromny ciężar. To właśnie te historie wywołują dreszcze, brzmią niezwykle, wciągają czytelnika i kumulują w nim wszelkie uczucia w momencie, gdy zdaje on sobie sprawę, że te opowieści brzmią niepokojąco znajomo, w dodatku są tak realne, że zamykasz oczy, analizujesz, porównujesz, wreszcie potakująco kiwasz głową.


Mimo iż każda historyjka mieści się na kilku zaledwie karteczkach tego kieszonkowego wydania, to jednak autorce udało się między wersy upchnąć całą gamę emocji. „Okno” czyta się na jednym wdechu, a potem długo, długo pozostaje się na sążnistym wydechu.