Osada recenzja

Sezon na lektury w świąteczno - zimowym klimacie rozpoczęty. Ja chwytam się mroczniejszych tematów, a "Osada" Michała Śmielaka to był strzał w 10.
Fantastyczna👍Atmosfera tej powieści pożarła mnie w całości, przymroziła, zmroziła i wywołał dreszczyk niepokoju. Musiałam odtajać z kubkiem grzanego wina 😉.
To jak autor opowiedział tę historię, to jaki stworzył klimat zasługuje na wielkie, wielkie brawa i podium.

Już od pierwszych zdań wprowadza nas w mrok. Śnieg trzeszczy pod stopami, na zewnątrz zawierucha, a w ciepłym domu w kominku strzela ogniem. Dziadek opowiada historię Mary - Śmierciuchy, słowiańskiego demona, który czyha na swoje ofiary, by w okrutny sposób pozbawiać je życia. Ale to nie mary, nie zwidy są okrutnikiem, to szalony, przesiąknięty złem człowiek powinien wzbudzać w nas największą trwogę.
"- Demon nie zawsze działa swoimi rękami, często siedzi w głowie człowieka i nakłania do złego; jedne przychodzą, jak wieją silne wiary, inne w upały, trzecie znowu zimą, razem z mrozem, jak teraz.
- A potwór?
- Potwór, wnusiu, zawsze ma dwie ręce i swój rozum. Takich najwięcej na świecie."

Akcja powieści rozgrywa się w dwóch liniach czasowych.
Współcześnie, gdzie emerytowany policjant Jan Ryś zostaje wezwany przez ekipę z dolnośląskiego Archiwum X, żeby jeszcze raz wrócić do krwawych wydarzeń, które rozegrały się 45 lat temu w małej wiosce u podnóży Karkonoszy.
To była zima stulecia, takich już nie ma, ale wielu je jeszcze pamięta.
Jednak to nie mróz i śnieg ścinał krew w żyłach tamtej zimy.
Jan Ryś był świadkiem krwawych wydarzeń, które rozegrały się w małej, zamkniętej społeczności.
Na nowo otwarte akta sprawy, znów budzą demony pogrzebane wiele lat temu.

Akcja historii przenosi nas do 1978 roku. Gwałtowna zima odcina od świata małą, oddaloną od cywilizacji osadę.
Tu z kolei poznajemy historię z relacji osiemnastoletniego Michała. Jan Ryś, wówczas młody milicjant jest stryjem Michała. Obaj staną się świadkami tamtych wydarzeń.
Z pewnością zbieżność imienia i narracja pierwszoosobowa sprawiły, że miałam wrażenie, że to sam autor opowiada swoje przeżycia.
Młoda dziewczyna Anula jest pierwszą ofiarą tej zimy, później jest coraz gorzej.
To co się dzieje w hermetycznej społeczności napawa niepokojem. Strach przerażonych ludzi przeradza się w żądzę zemsty, której nikt nie jest w stanie powstrzymać.
Fabuła utrzymuje czytelnika w ciągłym napięciu, a niektóre momenty sięgają zenitu, wywołując ciary i przerażenie. Chcesz to powstrzymać, ale nie możesz. I ta cholerna zima, która potęguje doznania chłodu i izolacji.
Świąteczny okres radości i serdecznych życzeń zamienia się w krwawy taniec ze sznurem i nożem w dłoni.

Tu wszystko jest dopracowane, napięcie wzrasta wraz z kolejnym rozdziałem, a na samym końcu dostajesz jeszcze obuchem po głowie.
Taką atmosferę i taki klimat potrafią zbudować tylko najlepsi, a Michał Śmielak, wg moich kategorii, właśnie się tu znalazł.

Mega dobra lektura 👍Polecam.