Wilk stepowy recenzja

Wilka stepowego zwykło się odczytywać jako zapis rozterek duchowych nonkonformisty, uwikłanego w walkę z samym sobą i usiłującego odnaleźć równowagę między biologią i kulturą. Historia Harry'ego, który lubi o sobie myśleć w kategoriach wilka stepowego, jest jednak w istocie zapisem powolnego upadku sytego i skoncentrowanego na sobie burżua. Harry ma zabezpieczony byt, wynajmuje mieszczański pokoik, lubi cygara i upijanie się w knajpach czerwonym winem. Aha, i jeszcze lubi cierpieć i wyobrażać sobie, że jest dziki i nieokiełznany, i że tylko miłość do muzyki trzyma w ryzach jego wilczą duszę. Tyle, że Harry jest w istocie bardzo zadowolonym z siebie panem, który nie przemęcza się pracą, lubi ład i - jak damy z towarzystwa - miewa stany spleenu i globus.
W pewnym sensie, Harry jest porte parole Hessego, który jako nastolatek pisał do ojca, że jedyne, czego od niego chce, to 7 marek na rewolwer, by móc się zastrzelić...
Cóż, Harry jest równie histeryczny, jak nastoletni Hesse, co złości, bo w gruncie rzeczy, nie ma powodów do swoich płaskich depresji. Syty, neurotyczny wilczek, a nie Wilk Stepowy:)