Paryska żona recenzja

Paryż lat 20. To tam, w tym magicznym okresie międzywojennym, rozgrywa się akcja kolejnej książki Pauli McLain, zatytułowanej „Paryska Żona”. Poświęcona jest pamięci Hadley Richardson, kobiecie o wyjątkowej osobowości i niezwykłym charakterze. Ukazana jest w niej miłość dwojga ludzi, i choć ten opis wydaje się pozornie banalny, nie była to zwyczajna para. Młody pisarz, walczący o swoją pozycję na rynku wydawniczym i starsza od niego kobieta, nie podejrzewali,iż w następnym stuleciu okażą się bohaterami powieści, a książki jego autorstwa będą czytane na całym świecie w milionach egzemplarzy. Mowa tu oczywiście o Erneście Hemingwayu, i o mniej znanej, pozostającej w jego cieniu, Handley Richardson. Jednak i ona doczekała się swojego miejsca w historii, między innymi dzięki tej książce. Choć ta książka nie jest w stu procentach powieścią biograficzną, jednak przybliża ona losy tej bohaterki, jej rozterki,przeciwności i bolączki. Autorka przybliża nam niezwykle skomplikowany portret psychologiczny tej postaci, pełnej zahamowań i wrażliwej na ludzkie słowa i zachowania. Jednak nie tylko jej życie jest perfekcyjnie odzwierciedlone; dzięki niej dowiedziałam się dużo, nieznanych mi osobiście, faktów z życia Ernesta, jak również jego emocji i zachowań, czy też po prostu faktów z jego codziennego życia,jako męża i ojca.
Osobiście polecam tę książkę nie tylko miłośnikom powieści biograficznych i tamtych magicznych czasów, ale również osobom,którzy preferują dogłębną analizę psychologiczną postaci, powieści napisane pięknym stylem i językiem, potrafiącą zatrzymać człowieka na dobre kilka godzin, podczas których nie jest się w zatłoczonym i pełnym pośpiechu XXI wieku, lecz w wolnym i pełnym swobody XX wieku,odbywając,wraz z bohaterami, podróże po świecie. Polecam!