Patożycie recenzja

Lektura tej książki nie była przyjemna. Opisane historie oblepiły mnie brudem pijackich, dawno niewietrzonych melin, które w tym przypadku nie są tłem kolejnej powieści ale miejscem toczy się życie osób, dla których alkohol i inne używki stanowią jego sens odsuwają na bok wszystko inne: wychowanie dzieci, pracę czy myślenie o przyszłości. To Polska C, o której na co dzień nie myślimy żyjąc swoim bezpiecznym, spokojnym życiem. Czasami do naszej wiadomości docierają dzięki mediom drastyczne informacje, które zmuszają nas aby zauważyć, że gdzieś obok toczy się życie pełne przemocy, beznadziei i brudu. Szybko jednak giną one w zakamarkach naszej pamięci.
Są jednak ludzie, którzy dzień w dzień muszą mierzyć się z takimi sytuacjami. To pracownicy socjalni, kuratorzy sądowi czy, policjanci.

"Patożycie. Z notatnika kuratora sądowego" Piotra Matysiaka to książka, która wprost, bez upiększania i dbania o poprawność polityczną, pokazuje z jakimi wyzwaniami mierzą się kuratorzy. Krótkie rozdziały to opis autentycznych przypadków, historii o ludziach z marginesu społecznego, dla których flaszka wódki jest ważniejsza niż wszystko inne. Widzimy ich życie bez filtra: brudne barłogi, zaschnięte już ślady wymiocin na podłodze, zaniedbane, często głodne dzieci, które zapewne po powielą w przyszłości schemat w jakim przyszło im wzrastać.
To co uderzyło mnie tych historiach to brak nadziei na wyrwanie się z tego środowiska.
Nie wiem czy przez autora przemawiało doświadczenie zawodowe, czy też wypalenie, o które nietrudno w tej pracy, jednak pozbawił mnie on złudzeń żadna bowiem z opisanych historii nie kończy się happy endem.
Piotr Matysiak nie bawi się w dyplomatę. Mówi o chorym systemie, wszechobecnej papierologii, nienormowanym czasie pracy i przeciążeniu obowiązkami.

Bardzo dosadny język, najeżony niecenzuralnymi słowami, może z początkowo szokować czytelnika, jednak zakładam, że jest to przemyślany zabieg. Trudno bowiem pisać o tych zagadnieniach używając wyszukanego słownictwa.
Niemniej, czasami uszy mi więdły a czytanie kolejnych rozdziałów tylko potęgowało to uczucie.

Książkę polecam czytelnikom o mocnych nerwach. Zostaje w głowie, niektóre sceny trudno wyrzucić z pamięci.