Pamiętniki Adama i Ewy recenzja

Bardzo lubię twórczość Marka Twaina, ponieważ kojarzy mi się z dzieciństwem i beztroską. W końcu to dzięki niemu mamy Tomka Sawyera, Księcia i Żebraka, Hucka Finna. "Pamiętniki Adama i Ewy" są poważniejszą lekturą.
Ta króciutka książeczka dzieli się na dwie części: Pamiętnik Adama i Pamiętnik Ewy. Bohaterowie znajdują się w raju, kilka dni po stworzeniu świata. Wszystko jest dla nich nowe i tajemnicze. Dopiero poznają świat, nazywają zwierzęta i uczą się różnych zachowań. Jednak największą zagadką są sami dla siebie: mężczyzna, który był pierwszy w Ogrodzie, z niechęcią odnosi się do nowego "stworzenia", na początku traktuje je jako kolejne zwierzę. Kobieta jednak szuka w Adamie partnera i nie odstępuje go ani na krok. Niechętny mężczyzna ulega w końcu urokowi kobiety i zdaje sobie sprawę, że nie potrafi bez niej żyć.
W książce, niestety, odnajdziemy stereotypowe podejście do różnic między Adamem i Ewą, jako przedstawicielami dwóch płci. Kobieta jest uległa, lubi porządek, ciągle mówi. Adam kieruje się instynktem, jest czasami niemiły i niewrażliwy. Nie rozumie zachwytu Ewy nad światem. Zgadzam się, że generalnie te cechy przetrwały u nas do dziś. Tylko że Twain ukazał je trochę przekoloryzowane i, choć to Ewę czytelnik darzy od razu sympatią, wywyższające Adama nad Ewę. Ona zdaje się przy nim czasami głupiutka.
Jest to historia o miłości. I bez wątpienia jest to piękna miłość. Rodzi się mimo niechęci Adama, wręcz dzięki uporowi Ewy. Bohaterowie są jak małe dzieci, które poznają świat, i nagle muszą zmienić się w dorosłych, gdy popełniają grzech i sami muszą walczyć o przetrwanie.
Z pewnością dużym walorem artystycznym książki jest sama forma pamiętnika. Ciekawe jest to, jak dwie osoby różnie patrzą na tą samą rzecz i jak różnie interpretują to samo wydarzenie. Książka jest warta przeczytania, ponieważ pozwala z przymrużeniem oka spojrzeć na drugą płeć.