Pomruk recenzja

Rzuć wszystko i jedź w Bieszczady… Tak mówią. Podobno Bieszczady to remedium na wszystkie człowiecze bolączki… Obawiam się jednak, że Stanisław Stadnicki jest innego zdania. Po tragicznej śmierci córki Stadnicki odcina się od świata i zaszywa się w małej, bieszczadzkiej wsi. W Pomruku nie odnajduje jednak oczekiwanego wytchnienia. Po dwóch latach spokojnego i schematycznego życia Stanisław słyszy pierwszy pomruk burzy nadciągającej z przeszłości.

To moje drugie spotkanie z twórczością Michała Śmielaka i śmiało mogę zaliczyć je do bardzo udanych. Wprawdzie początkowo miałam mieszane uczucia co do połączenia fabuły z bieszczadzkimi legendami i opowieściami ludowymi, nie przepadam za taką tematyką, i obawiałam się, że powieść może być zbytnio odrealniona i skręcać w stronę mitologii, na szczęście moje obawy okazały się bezpodstawne. Legend nie było dużo, a te, które były sprytnie zostały wplecione w fabułę, a na końcu pięknie wytłumaczone.

Znowu dałam się porwać świetnej narracji Śmielaka. Ten jego lekko sarkastyczny styl pisania, który widoczny jest nie tylko w dialogach, ale także we wstawkach opisowych, czyni fabułę lekką i niemęczącą, mimo wielu ciężkich i szokujących wątków. Na plus zaliczam również to, że autor nie zamęcza czytelnika krwawymi i bestialskimi opisami zbrodni, mroczną naturę problemu oddając jedynie poprzez odmalowanie dusznej i ciężkiej atmosfery, a także w monologach bohaterów. Na ogół nie mam problemu z czytaniem drastycznych scen, odnoszę się do nich jak do fikcji literackiej i nie doszukuję się w nich jakiegoś drugiego dna, jednak uważam, że opisanie istoty zła bez uciekania się do bulwersujących i przyprawiających o ciarki scen jest większą sztuką niż detaliczne opowiedzenie zbrodni. Autor wykreował też Pomruk na typową, zabitą dechami wieś, pełną zabobonów i tajemnic, gdzie każdy ma coś za uszami, a mieszkańcy wzajemnie się ochraniają.

„Pomruk” to świetnie napisany thriller, który nie raz postawi włoski na karku, jednak nie jest powieść dla miłośników bardzo szybkiej akcji. Tutaj wszystko rozgrywa się w trybie slow, krok po kroku dopuszczając czytelnika do kolejnych sekretów, podając mu nowe tropy i budząc wątpliwości. Wielowątkowość, brak oczywistości fabuły i nieszablonowe zależności pomiędzy poszczególnymi epizodami sprawiają, że powieść jest po prostu świetna. Całej historii dopełniają opisy – nieprzesadne, adekwatne, barwne, bardzo literackie, wręcz poetyckie, co w przypadku piszących panów nie jest wcale takie oczywiste. I mówię to ja – ortodoksyjna przeciwniczka nadmiernej opisowości.

Powieści Michała Śmielaka to zdecydowanie najlepsza polecajka, jaką otrzymałam w tym roku…

Zatrzymajcie się i Wy i stawcie czoła Pomrukom.