Dziedzictwo recenzja

O i to jest zaprzeczenie tezy, że ostatnio nic mi nie może dogodzić. Ta książka mnie porwała i owładnęła mną do końca. Autorka głośnych swego czasu „Kochanic króla” znowu porywa nas do Anglii i pokazuje nam świat silnych kobiet z którymi los w tamtych czasach źle się obchodził.

Na początku poznajemy Beatrice, małą dziewczynkę, córeczkę tatusia w którą ten wszczepił miłość do ziemi. To przekleństwo bo w tych czasach dziewczynki nie dziedziczą ziemi(pamiętacie ten problem, chociażby z powieści Austen). Cały majątek ma przejść na brata Beatrice, ale dziewczynka od małego zżywa się z ziemią i nie odpuści jej tak łatwo.

Książka niesamowicie trzyma w napięciu, nawet mojemu kotu się dostało bo akurat byłam na finiszu a ona chciała wyjść… Gdybym miała porównać tą książkę do jakiejś innej znanej mi, byłoby to „Przeminęło z wiatrem” można dopatrzyć się podobieństwa, słodka, rozkoszna dziewczynka, zmienia się pod wpływem okoliczności w bezwzględną kobietę, gotową po trupach dążyć do celu. Jest w stanie poświęcić mężczyznę, który kocha ją tak, jak każda kobieta chciałaby być kochana. Tylko Beatrice kocha ziemię, a Scarlett mimo, ze również ukochała Tarę, bardziej obsesyjnie pożądała Ashleya.

Książka jest mroczna, pełna nienazwanego zła. Tragedia wisi w powietrzu. Mnie osobiście bardzo wzruszyła tragedia Johna, który był tak dobrym człowiekiem a który nie wyszedł na tym najlepiej.

Co więcej mogę napisać, ciekawych informacji dowiedziałam się na temat majoratu, życia w Anglii.
Język jest bardzo przystępny, mimo sporej objętości czyta się błyskawicznie.
Nic tylko polecam!!