Wysprzątane miejsca recenzja

Powieść „Wysprzątane miejsca” się „czyta”. Każdy, kto lubi literaturę, zrozumie, co to znaczy. Więc najpierw się czyta i niełatwo przerwać, oderwać się, odłożyć na potem. Lektura staje się jak szczera rozmowa z kimś, kto ma coś ważnego do powiedzenia, coś z samego środka. I wiesz, że nie umie, bo dawno zapomniał, jak się rozmawia szczerze, obudował się setkami zdań-zdarzeń oczywistych i logicznych. Dawno posprzątał pedantycznie przestrzeń wokół siebie z wszystkiego, co jest osobiste, intymne, prawdziwe. Każde działanie ma charakter wyrozumowanego planu, racjonalnego i pragmatycznego. Bohater bowiem w świecie faktów i rozumu porusza się z pewnością siebie. Doświadcza, analizuje, kontroluje.
Ale im dłużej słuchasz, tym bardziej odczuwasz niepokojący, przyspieszający puls narracji, jakby panikę wewnętrzną wypełniającą przestrzeń pomiędzy słowami, pomiędzy myślami. Rozpadająca się logiczna konstrukcja opowieści jest swoistym obrazem entropii, której podlega rzeczywistość. Tytułowe „sprzątanie” to próba zafałszowania prawdy, powszechne pragnienie przywracania status quo, podczas gdy lekceważone prawo entropii musi doprowadzić do eksplozji.
Jako czytelnika-słuchacza – zafascynowało mnie właśnie to ukryte, a silnie odczuwane narastanie energii w przestrzeni zdarzeń, pulsowanie, tętniący rytm serca.
Powieść więc się „czyta” i „słucha”. Przestrzeń zdarzeń, niezależnie od osobistych doświadczeń, zaczyna być znajoma, prawie przewidywalna, niezależnie od stopnia konkretnych uwikłań bohatera. A może właśnie dzięki tym uwikłaniom, w meandrach domysłów tworzy się rodzaj osobistego odbioru, w którym „dzianie się” opowieści towarzyszy byciu sam na sam z własnym, równie panicznie „wysprzątanym” światem.