Psy ras drobnych recenzja

Ujadają najgłośniej.
Zawsze są gotowe ugryźć w kostkę.
Niby tak niepozorne, a jednak tak groźne.
Psy ras drobnych.
Psy, które mogą żyć wokół nas i w nas samych.

O debiucie Olgi Hund chciałam Wam powiedzieć na tyle, że aż zapoznałam się z jego treścią drugi raz. Miałam nadzieję, że dzięki temu będę wiedziała, jak o nim pisać, a jednak wciąż przychodzi mi to z trudem. "Psy ras drobnych" bowiem są takie... Nijakie. Ale cała nijakość zdaje się być starannie przemyślanym zabiegiem, ewentualnie absolutną szczerością z czytelnikiem.

Główną bohaterką najwyraźniej jest sama Olga (lub autorka chce, byśmy tak myśleli) i to za nią podążamy krok w krok po oddziale psychiatrycznym. Opisy mogą wydawać się pozbawione emocji, ale dużo kryje się między zdaniami. Skupiają się wokół szarej codzienności i narastającej frustracji. Bohaterkom doskwierają efekty uboczne leków (najwięcej zdań dostają dla siebie zaparcia), niemalże każdego dnia spędzają godziny na terapii i nawiązują różne relacje między sobą. Najczęściej są opuszczone przez bliskich, a podczas pobytu na oddziale wykorzystują to, że nareszcie nie muszą udawać przed światem, że są całkowicie „normalne".

Obraz, jaki kreuje przed czytelnikiem Olga, jest przygnębiający, choć podany z typowym dla autorki czarnym humorem, który sprawia, że przynajmniej mi tekst ten dobrze się czytało. Tyle że wciąż budził spory dyskomfort. Czuć było w nim autentyczność, z jaką warto się zapoznać, by choć trochę zwiększyć swoją świadomość oraz obudzić większą wrażliwość na cudzą krzywdę. Jest tu bowiem tyle różnych osób, tyle odmiennych mechanizmów radzenia sobie z cierpieniem... Autorka nie wyjaśnia kto, co i dlaczego. Po prostu opisuje rzeczywistość. Trochę jakby chciała te wspomnienia z siebie wyrzucić, a trochę jakby chciała pokazać prawdę tym, którzy będą chcieli ją poznać. Oczywiście zawsze istnieje prawda i prawda, ale zawsze lepiej poznać choć jedną z nich, niż nie znać żadnej.