Zbyt głośna samotność recenzja

czytanie tej książki przypomina rozmowę przy stoliku z przyjacielem owego bohatera powieści. taka nasza pogawędka przy stoliku i kawie, którą sobie dolewamy, bo rozmowa nie chce się skończyć. słucham bowiem o życiu Hantio, jego pracy i oddaniu się książkom i prasie i jego samotności podczas pakowania ich i ...wyrzucaniu. prasuje książki niechciane, wyrzucone i równie samotne, jak on. Choć, gdy się spotykają, gdy on je przegląda, bierze z namaszczeniem do rąk i zanurza się w nich, to okazuje się, że owa samotność zostaje nagle zredukowana tekstowo. że następuje symbioza i uzupełniają się. on żyje książkami, one odżywają przy nim. i gdy nie mogą się z sobą rozstać, Hantio wynosi je po schodach do swojego domu, gdzie odnajdują swój nowy dom. opiekuje się nimi, rozmawia z nimi, kontempluje ich piękno. ile tych książek "uszczknął" i uchronił przed sprasowaniem? trudno zliczyć, bo całe jego mieszkanie wypełniają owi literaccy przyjaciele. są nad łóżkiem na baldachimie, stosami rosną na podłodze, tworzą kolumny na wzór tych świątynnych. on sam od ich taszczenia po schodach skarlał o kilka centymetrów. stał się karzełkiem pośród wielkich (mistrzów pióra). ale to jego życie.

przy nich jest nasycony, pełny i szczęśliwy. to jego świat i pasja i terapia dla ciała, ucieczka dla umysłu...

aż po 35 latach zostaje pozbawiony tej pracy. prasa jest stara, idzie w odstawkę. pojawiają się nowe, szybsze maszyny. u boku Hantio pojawiają zaś młodzi ludzie. ludzie, jak roboty, którzy robią co muszą i nic poza tym. nie zatrzymują się nad okładkami wyrzuconych książek, nie wczytują się w nie. dla nich to makulatura, nic nie warte rzeczy, to śmieci z ludzkich domów.
Hantio cierpi.
nie wyobraża sobie swojego życia dalej. nie wyobraża sobie rozstania z prasą. nie może pojąć tęsknoty za książkami, bohaterami w nich skrytych. płacze do wnętrza nad sobą i nimi jednocześnie. to absurd - rzuca w niebo. to niedorzeczność - om umrze z tymi powieściami, z tymi filozofami, etykami, naukowcami i eseistami. z tymi wyjątkowymi ludźmi papieru.
świat się wali.
wspomnienia i bohaterowie z powieści mieszają się w umyśle. wszystko zmierza ... ku końcowi... ku śmierci...
kto się teraz zatroszczy dziełami? kto przytuli jego miłość? kto utuli rozedrgane serca bohaterów?