Skowyt recenzja

Nie to piękne, co piękne, ale to, co się komu podoba mówi polskie przysłowie. Zawsze jestem szczera w moich ocenach, więc nie dołączę do chóru entuzjastów najnowszej książki Macieja Kaźmierczaka "Skowyt". Wpisuje się ona w obowiązując od dawna w literaturze kryminalnej wzorzec, którego nie jestem fanką. Mam tu na myśli książki epatujące czytelników przemocą, brutalnością i dewiacjami, o których przeciętny człowiek nawet nie słyszał. Trup ściele się gęsto, leją się hektolitry krwi, a ofiary zwyrodniałych morderców są torturowane i na śmierć czekają jak na wybawienie. Intryga, logika, praca śledczych schodzą na drugi plan i są tylko dodatkiem do makabry jaką serwują nam autorzy.

W ten schemat wpisuje się niestety i ta książka, co piszę z dużym rozczarowaniem, gdyż lektura wcześniejszych powieści Macieja Kaźmierczaka napawała mnie nadzieją, że i "Skowyt" trafi w mój gust. Tak się niestety nie stało.
To opowieść z której zapamiętam tylko intrygę, tak nieprawdopodobną, że aż głupią. Bo jak inaczej można nazwać motyw sekty wróżącej z ludzkich wnętrzności. Od razu skojarzyło mi się to z niedawno przeczytaną historią o jakiejś tajemniczej sekcie, która działa na Podlasiu gdzie mowa była o szczątkach ofiar zwierząt znajdowanych w lesie i białych postaciach, które nawet komuś udało się sfotografować. Fakt, że okazało się iż to grupa zakonnic idąca na spacer przez pola nie uciszył plotek i historia żyje swoim życiem.
Dwójka bohaterów, komisarz Robert Foks i prokurator Eliza Kowalczyk, prowadzą śledztwo kierując się intuicją i przeczuciami, faktami zbytnio nie zawracając sobie głowy. Błądzą po omacku, potykając się o kolejne ofiary zamordowane w okrutny sposób. To postacie bardzo schematyczne: złamany przez życie i nadużywający alkoholu gliniarz praz ambitna profesjonalistka, która pod maskę królowej lodu skrywa wrażliwą duszę. We mnie nie wzbudzili większych emocji.
Intryga się nie klei, jest po prostu bzdurna a dodatkowo razi brak dbałości o szczegóły. Mówię chociażby o tym, że w warszawskim metrze nie ma koszy na śmieci. Niby nic, ale moim zdaniem świadczy to o braku staranności autora. Miałam takie wrażenie, że w ogóle ta książka była pisana na kolanie. Ważny temat jakim jest współczesne niewolnictwo mógł być dużą siłą tej powieści, a został zepchnięty na margines całej tej historii. Gdyby nie notka na końcu w ogóle nie zwróciłabym na to uwagi. Mam wrażenie, że zabrakło autorowi czasu i nie wykorzystał potencjału tej opowieści. Wielka szkoda.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.