Sopoty recenzja

Sopoty, Sopoth, Zopott, Copoty, Sopot. Tomasz Słomczyński podjął się próby dotarcia do początku, do praźródeł miejsca i nazwy. Sopot – rwący potok, a właściwie miejsce między dwoma potokami, dlatego początkowa nazwa brzmiała – Sopoty. Źródła mówią o roku 1283, w którym widzimy pierwszy zapis: Sopoth jako ziemie cystersów pod panowaniem księcia Mściwoja II.

W książce ukazany został Sopot jako turystyczny kurort, który kształtował się przez wieki. Zmieniała się narodowość mieszkańców. Rybacki charakter wioski przekształcał się w podmiejskie rezydencje bogatych gdańszczan, a tych nigdy nie brakowało. Rybacka wioska zostaje zepchnięta jak najdalej, bo „śmierdzi i widok nieładny”. Przez miejscowość przewijają się rybacy, mieszczanie, kupcy, królowie i książęta oraz wszelkiej maści cudzoziemcy.

Wypoczynkowy charakter Sopotu zmienił się na uzdrowiskowy, z wykorzystaniem trendów zdrowotnych kąpieli w słonym morzu. Tu następuje ciekawy opis wozów kąpielowych, łazienek, plaż itp. O wielu praktykach kąpielowych słyszałam po raz pierwszy. Wraz z przybywającymi kuracjuszami rozwijał się wszelkiego rodzaju rynek rozrywkowy (bardziej lub mniej obyczajny). Autor wspomina, że Sopot stał się po trosze galerią sztuki, cyrkiem, salą balową i tancbudą, jaskinią hazardu. Rywalizowały ze sobą parki z cichą muzyką i wrzaskliwy tłum.

Tomasz Słomczyński wnika w historię I i II wojny światowej. Wspomina swoje dzieciństwo krótko po wojnie. Osiedlanie się Polaków w poniemieckich kamienicach. Podkreśla udział Kaszubów, rdzennych mieszkańców Sopotu, w utrzymaniu polskości tej ziemi.

Podobało mi się jak autor starał się dotrzeć do początków historii Sopotu. Przytacza legendy związane z miastem. Klimaty historyczne to moja bajka, więc byłam zachwycona. Czytanie jednak okazało się nie takie proste, ponieważ Tomasz Słomczyński sypie nazwami ulic, placów i zaułków, miejsc dawnych i obecnych. Czasami trudno było za nim nadążyć. Kilka razy w roku bywam w Sopocie, dlatego wydawało mi się, że znam trochę to miasto. Często chodzę uliczkami dla samego oglądania. Uwielbiam te stare kamienice z drewnianymi werandami, fantazyjnymi wieżyczkami. Każdy wiek zostawiał swoje ślady, a my możemy je podziwiać. Sopot ma wspaniały klimat i Tomasz Słomczyński doskonale go oddał.