Głód recenzja

O głodzie każdy z nas słyszał czy też czytał w prasie, telewizji czy Internecie. Wszyscy wiemy, że jest, choć czasem z perspektywy ciepłej kanapy kraju dobrobytu o nim zapominamy. 

Ta książka nie tylko przypomina o tym, czym głód jest, ona go personifikuje. Nadaje imię, czas i miejsce. Nie jest to reportaż, który ma na celu wyciskać łzy. To reportaż, który wciska w fotel ze względu na podkreślanie naszej bezradności. Caparros mistrzowsko pozostaje w tle swojej historii, na pierwszy plan wysuwając bohaterów a ściślej rzecz biorąc ich sposób myślenia, filozofię, metody radzenia sobie nie tylko z głodem, ale i codziennością. Jest to niezwykłe studium nierówności społecznych, poczucie bezradności a czasem wręcz beznadziei. 

Niezwykłe jest pokazywanie głodu nie tylko w perspektywie braku jedzenia, ale też braku DOBREGO jedzenie. To niezwykłe ujęcie pozwala na głębsze rozumienie tego czym jest kryzys związany z żywnością na świecie i że on dotyczy też nas. 

Polecam tę książkę każdemu. Ale też ostrzegam, że nie będziesz po jej przeczytaniu tym samym człowiekiem. Autor nie rzuca nam kół ratunkowych, prostych odpowiedzi, nie podaje pomocnej dłoni w postaci rozwiązań. Po skończeniu lektury, każdy z nas musi sam zastanowić się jak żyć dalej z tą wiedzą.