Tajemnica pod jemiołą recenzja

Jestem wielką fanką powieści Richarda Paula Evansa! Sięgam po nie w ciemno, bo wiem, że nigdy się nie zawiodę.
Chociaż te historie nie zawierają w sobie klimatu świąt, który wręcz wychodziłby z kartek, to mają coś znacznie ważniejszego - prawdziwe emocje i magię wiary.
Alex próbuje poukładać sobie życie po rozwodzie, odkąd żona od niego odeszła, czuje, że jego życie jest beznadziejne, a on sam odniósł ogromną porażkę.
Kiedy przez przypadek trafia na blog tajemniczej kobiety, jest nią oczarowany. Alex za wszelką cenę chce ją poznać, ale nie jest to łatwe, ponieważ nie wie o niej zupełnie nic. Zagadkowe inicjały to wszystko co ma, ale on postanawia rzucić wszystko i wyruszyć na poszukiwania kobiety, która skradła jego serce tylko i wyłącznie słowami.
Alex wie, że postępuje jak szaleniec, nie można zakochać się w kimś, kogo się nigdy nie poznało ani niewiedząc jak wygląda, ale jakiś wewnętrzny głos podpowiada mu, że ta kobieta jest wszystkim czego pragnie.
Tylko czy to wystarczy? Czy można, aż tak zaufać przeznaczeniu, aby rzucić się na głęboką wodę, pojechać w nieznane i szukać niewiadomo czego? Może to wcale nie jest przeznaczenie, tylko on sam jest na tyle zdesperowany, że kilka słów tej kobiety, sprawiło, że zakochał się w jej duszy? Przecież wygląd jest równie ważny, nie da się pokochać tylko wnętrza, nie zwracając przy tym uwagi na wygląd zewnętrzny. Chociaż to wszystko jest dla niego oczywiste, to postanawia dać poprowadzić się w nieznane, bo przecież nie ma nic do stracenia.
Idealna na zimowe wieczory opowieść o miłości, która rozwija się powoli, ale przede wszystkim o wierze w w niemożliwe. Nadzieja umiera ostatnia, ale to właśnie wiara jest najważniejsza, dzięki niej nadzieja nigdy nie umrze, ponieważ jest cenniejsza i potrafi zdziałać cuda. Samotność jest dobra, pod warunkiem, że żyjemy z nią w przyjaźni bo jeśli nam doskwiera, musimy zrobić wszystko, aby odnaleźć upragnione szczęście, a człowiek nigdzie nie odczuwa samotności bardziej niż w tłumie ludzie. Samotność uczy nas pokory, ale przede wszystkim uczy nas, że nie możemy się poddawać w poszukiwaniu swojego miejsca.