Taka piękna śmierć recenzja

W dzisiejszym świecie, kreowany wirtualnie teatr życia, wydaje się być alternatywą. Wolimy spoglądać w ekran smartfona czy laptopa niż pozwolić sobie na otwartość w kontakcie z siedzącym tuż obok człowiekiem.
W czasach technologii, gdzie dzięki elektronicznym mediom zostały obalone granice czasu i przestrzeni i właściwie każdy z każdym może komunikować się na masową skalę, o każdej godzinie i z każdego prawie miejsca, człowiek żyje obok człowieka. Nie potrafi czuć i być. Wyrasta poczucie obcości. Staje się samotny w tłumie.
Dżuma współczesności zabija powoli, po cichu. Niszczy pancerz bezpieczeństwa. Dotyka pozbawione kontaktu i bliskości dzieci. W rodzinach, gdzie przemoc, alkohol czy pęd za karierą, dostatkiem materialnym, pozostawia ich samych sobie, często na całe życie. Determinuje drogę dalszego rozwoju, wyznaczoną rozpaczliwą wędrówką w poszukiwaniu miłości i akceptacji.

Smutne twarze, puste spojrzenia. Brakuje czasu i uwagi od najbliższych. Serdeczności, zainteresowania, chęci prowadzenia rozmów, wzajemnego zaufania. Cierpienie związane z bólem osamotnienia prędzej czy później generuje wiele dramatów.

Katowice. W jednym z mieszkań zostają odnalezione zwłoki dziewiętnastoletniej studentki. Na ciele nie ma śladów krwi, ani przemocy. Tylko czarny kruk w oknie, patrzący brązowymi ślepiami zna prawdę. Śmierć niczym wyreżyserowany spektakl. Przed śledczymi trudna zagadka. Starszy aspirant Góralski nie wierzy w samobójstwo dziewczyny. Odkrywa wiele niepokojących sygnałów, łamiąc zasady i narażając swoją karierę. Drąży, szuka, bo wie, że ma do czynienia z zabójstwem doskonałym.

Powieść przepełniona smutkiem. Po raz kolejny Magdalena Majcher zabiera nas w literacką podróż, inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami, gdzie poznamy przejmującą historię.

Prowadząc nas przez labirynt ludzkich rozterek, ukazuje trudne relacje rodzinne, samotność i śmierć, której można było uniknąć. Zgubne skutki wirtualnej rzeczywistości i młodzi ludzie, osamotnieni, poszukujący swojej drogi, wsparcia, zrozumienia i miłości. Czasami jeden gest, jedno słowo może zmienić wszystko.
Traumy nie dają o sobie zapomnieć, prowadząc w przepaść.

Historię poznajemy z dwóch perspektyw czasowych.
Autorka nakreśla portret psychologiczny bohaterki. Zagubiona nastolatka w "wielkim" mieście, próbująca odnaleźć siebie i pragnąca zaspokoić oczekiwania najbliższych. Poraniona przez doświadczanie życia, błądzi. Ucieka od ludzi i niesie w sobie żal i tajemnicę. Zakłada maskę, żeby inni zobaczyli tylko to co chciała, żeby wiedzieli. Od najmłodszych lat żyje w zakłamaniu. Przeszłość odcisnęła piętno. Granica wytrzymałości pęka, prowadząc do eksplozji emocji, dotąd nieznanych myśli, które trudno wypowiedzieć.

Starszy aspirant Michał Góralski angażuje się w śledztwo kosztem życia prywatnego. W gąszczu bolesnych doświadczeń zmaga się z osobistymi problemami. Codzienność przytłacza i zaskakuje.

Przejmujący obraz współczesnego społeczeństwa. Polecam bardzo!