Towarzystwo Jane Austen recenzja

"Towarzystwo Jane Austen" Natalie Jenner to powieść, którą chciałam przeczytać od momentu, kiedy o niej usłyszałam. Niestety nie było wówczas polskiego tłumaczenia, ale już jest i to w pięknym wydaniu - okładka jest cudowna.

Po zakończonej lekturze stwierdzam, że jest to pozycja zdecydowanie dla miłośników Jane Austen, choć bez znajomości jej książek również można ją czytać. Mając jednak w pamięci "Dumę i uprzedzenie", "Emmę", "Perswazje" czy inne powieści, łatwiej jest czytelnikowi wczuć się w klimat przedstawionych wydarzeń.

Akcja powieści nie jest ekscytująca, nie ma w niej niesamowitych przygód, na kartach książki odnajdziemy natomiast ducha angielskiej pisarki. Najważniejsi są tutaj ludzie - ich troski i radości, zawirowania, jakie zafundował im los, miłość szczęśliwa, nietrafiona, czekająca na swoje spełnienie. Znajdujemy w powieści postaci, które lubimy od pierwszego z nimi spotkania i takie, których nie darzymy sympatią. Poznajemy ich zalety i wady. Nad tym wszystkim krąży duch Jane Austen, która pewnie z uśmiechem na ustach przyglądała się grupie pasjonatów, usiłujących ocalić od zapomnienia jej dziedzictwo. Z zaświatów obserwowała jak dyskutują o jej powieściach i wreszcie jak poprzez te powieści stają się sobie bliscy niczym rodzina mająca wspólnego przodka. Bohaterowie są fikcyjni, ale miejsce nie. Miejsce wydarzeń jest jak najbardziej prawdziwe i każdy może tam pojechać, żeby zwiedzić dom Jane Austen w Chawton.

W powieści natykamy się również na wątki związane z życiorysem Austen. Najbardziej zaintrygowała mnie teza postawiona przez Natalie Jenner na temat powstania, akurat moich ulubionych, "Perswazji", które były w istocie korektą jej własnego życia. Chciała w ten sposób przepracować wielkie rozczarowanie. Przepracować gniew na siostrę. O co chodziło? Odpowiedź znajdziecie w powieści "Towarzystwo Jane Austen".

Wątek, który szczególnie mnie zaciekawił to biblioteka, którą tak wspaniale zajęła się najmłodsza bohaterka - Evie Stone, bardzo dojrzała i szalenie zorganizowana. Myślę, że Jane Austen polubiłaby ją najbardziej z członków Towarzystwa.

Styl Natalie Jenner przypadł mi do gustu. Jest nienachalny, wręcz sentymentalny, ale to nie jest wadą tej powieści, lecz zaletą. Przez książkę właściwie płynie się jak po spokojnym morzu, choć zdarzają się niewielkie burze pochłaniające ofiary. Z kart tchnie coś, co sprawia, że czujemy się odprężeni, ale też ciekawi, jak to się wszystko skończy. Czegoś się spodziewamy, coś nas zaskoczy, jak chociażby wątek Adama. Jednak po przeczytaniu odkładamy książkę z zadowoleniem.

Na koniec ciekawostka: Natalie Jenner jest ćwierć Polką. Wiem to od samej autorki, która skomentowała moje zdjęcie na pewnym portalu społecznościowym, gdzie prezentowałam jej książkę. Taka drobnostka, ale jakże miła.