Kamień Łez recenzja

Druga część przygód Richarda i Kahlan.  Po pokonaniu Rahla Posepnego Richard został Lordem Rahlem. I to właściwie wszystko co mogę powiedzieć o fabule Kamienia Łez.  Bo u Goodkinda - jak u Czechowa  - jest strzelba,  to wystrzeli.  Poznamy parę ważnych dla całego cyklu postaci. Tylko że jak ja Wam powiem kim one są to nie będziecie mieli przyjemności  z czytania.  Mogę tylko powiedzieć że tu każda postać jest po coś,  a my będziemy zwodzeni przez Autora na manowce.  Będziemy musieli sami się domyślić kto tu jest dobry a kto zły.  Jak się domyslimy to satysfakcja,  jak nie to zaskoczenie. Tak czy siak zatem warto tę historię przeczytać bez spoilerow.
Goodkind nie zachwyca swoją prozą,  nie buduje pięknych zdań a opisy przyrody czy czegokolwiek są raczej proste i konkretne.  Tym co sprawia że się od powieści oderwać nie chcemy jest treść.  Autor zabiera nas na poszukiwanie Prawdy. Zobaczymy jak ciężko ją wydobyć spod zwalów gruzu i brudu, jak łatwo ją z nimi pomylić.  Gwarantuję że każdy myślący czytelnik nieraz zastanowi się nad sensem tego co właśnie przeczytał.  Mówi się o takich książkach że są ponadczasowe. Ja nienawidzę słowa "ponadczasowe" , podobnie  jak epickie czy monumentalne bo to słowa zapychacze są.  Jak już się nie wie co napisać to się używa któregoś z nich. O, jeszcze oniryczne. Chociaż w sumie oniryczne trochę się kojarzy z onanizmem więc może być.  Ale Kamień Łez się z tym nie kojarzy. To książka o człowieku, magii i miłości w służbie Prawdy.  Nie chciałabym być w służbie czegokolwiek innego.
I choć drażni momentami ułańska fantazja Goodkinda,  szczególnie kiedy chce on na siłę ukazać moc i wielkość Kahlan, to i tak czyta się wspaniale. Irytuje również fakt że Autor nie ma za grosz wiary w siebie i zbyt często przypomina wydarzenia z pierwszego tomu.  Przecież tego się nie da ot tak zapomnieć.  A czytać  Miecz Prawdy trzeba chronologicznie. 

Małpa poleca.