Upiór w operze recenzja

Opowieść o Pięknej i Bestii to temat nośny i często wykorzystywany w filmach i teatrze. Ta gotycka powieść napisana w 1909 r. jest jedną z najsłynniejszych powieści grozy. Historia Eryka, zdeformowanego, genialnego kompozytora, Anioła Muzyki i konstruktora ukrywającego się w podziemiach paryskiej opery, zakochującego się w pięknej utalentowanej, ale biednej osieroconej solistce, nadal wzrusza czytelnika.

Leroux ciągle zaznacza, że historia jest prawdziwa, chociaż fakty temu przeczą. Przytacza opowieści krążące wokół upiora pojawiającego się w operze, nie szczędząc szczegółów. Powołuje się na zachowane dokumenty Akademii Muzycznej, w których te niesamowite opowieści mają odbicie. Na przykład sprawozdania z przedstawień operowych. Przytacza liczne przypadki „nieszczęść”, których pojawiający się Duch- Upiór był sprawcą. Oprócz „nieszczęść” miały miejsce też zdarzenia pozytywne np. objawienie niezwykłego talentu Christine Daae, do tej pory zupełnie przeciętnej śpiewaczki.

Christine zachowuje się nieco dziwnie, zmuszona emocjonalnie do słuchania poleceń Anioła Muzyki. Początkowo jest zachwycona sytuacją, która rekompensuje jej samotność i osierocenie, ale pojawia się towarzysz lat dziecięcych, zakochany w niej wicehrabia de Chagny. Sytuacja się komplikuje.

Równie straszne, co Eryk są podziemia paryskiej opery, pełne śmiertelnych pułapek, tajemniczych miejsc i przejść.

Upiór to postać na pograniczu jawy i zjawisk paranormalnych. Opowieść pełna niesamowitości i niedopowiedzeń, oparta niby na faktach i sensacyjnych doniesieniach, ale jednak nie do uwierzenia. Stopniowo się ujawniają tajemnicze zjawiska, ale wiele rzeczy pozostaje niewytłumaczonych.

Sama powieść obfituje w nieco nudne opisy, zawiłe tłumaczenia, muzyczne wrzutki, zdaje się zupełnie niepotrzebne dygresje, nic nie wnoszące do tematu. Tak, jakby autor chciał przemycić całą swoją wiedzę na temat historii paryskiej Akademii Muzycznej i pomieszkującego w jej podziemiach Upiora, zanim czytelnik pozna zakończenie.

Karty powieści naszpikowane są francuskimi nazwiskami śpiewaków, kompozytorów czy dyrektorów teatrów, oper. Koneserzy byliby zachwyceni.