Tajemnica szopy nad Wigrami recenzja

Wakacje. Długo oczekiwana chwila każdego dziecka. I wyjazdy w miejsce, gdzie co roku spędzało się letni wypoczynek. Oczekiwanie na zeszłorocznych znajomych. Tak wspominam swoje dzieciństwo i okres szkoły podstawowej. A gdy w moje w ręce wpadła książka Katarzyny Barcikowskiej - Tajemnica szopy nad Wigrami i zacząłem ją czytać, to już po pierwszych kartkach wiedziałem, że mocno zaprzyjaźnię się z młodymi bohaterami powieści.

W tę wakacyjną przygodę nad jezioro zabiera nas sama autorka, która lubi spędzać tam czas w hamaku i... spisywać przygody, które zapewne nie raz, nie dwa przydarzyły się jej w tej części naszego kraju. A gdy dodam, że pani Katarzyna marzy o zobaczeniu zorzy polarnej oraz... swojej pierwszej książki na półkach w bibliotece, to drugie na pewno szybko się spełni. Książka na to w pełni zasługuje.

No to ruszajmy! Gdzie? Nad Wigry! Jezioro położone na terenie Wigierskiego Parku Narodowego, które powstało 14000 lat przed naszą erą w wyniku ostatniego zlodowacenia. Z kim? Józefinką i jej przyjaciółmi, z którymi spotyka się co roku na letnie wakacje pod namiotami.

Sielanka, kąpiele w jeziorze, letnie burze, ogniska i moc zabaw z wieloma wesołymi momentami. To tak ogólnie, bo dzieci jak zwykle znajdują wiele innych zabaw, odkrywają również, że świat kryje wiele niespodzianek. A taką jest na pewno świadomość, że tereny te zamieszkiwał pewien lud zwany Jaćwingami. Historią tego terenu, jak i ludem zachodniobałtyckim, który spokrewniony był z Prusami i Litwinami, interesuje się Janek, którego wszyscy nazywają Skirmuntem, z racji jego pasji historycznej. A gdy w nowo pobudowanej szopie w środku lasu dzieją się dziwne rzeczy, to na grupkę dzieci czekają nie lada wyzwania detektywistyczne. Co w niej odkryją? Jakie zabawy przypomną czytelnikowi, w które bawiły się nad jeziorem?

To fantastyczna powieść nie tylko dla dzieci, ale i dla dorosłych. Ciekawe historyczne sprawy wplątane w wakacyjny, sielankowy wypoczynek na łonie natury. Spora dawka humoru, tajemnica i to, czego się obawiałem. I pewnie nie zdradzę nic istotnego. Wakacje niestety szybko się kończą! I to jest jedyny minus powieści, bo chciałoby się ją czytać bez końca. Liczę, że autorka nie spocznie na laurach i powstanie kolejna ciekawa historia związana z Wigrami i okolicą.