Wenus umiera recenzja

Góry- ostoja spokoju, stabilności, a jednocześnie niesamowita potęga. Potrafią być nieprzewidywalne. Nie jeden i nie jedna się o tym boleśnie przekonali. Zostawiając nie tylko serce, ale również dalsze marzenia i plany. Najnowszy kryminał Pana Aleksandra Sowy niejako nawiązuje do niespełnionych pragnień i aspiracji. W jednej chwili młoda para traci wszystko. Młodość wymieszaną z ambicją i miłość połączoną z chorą fascynacją. Dwa strzały i koniec...

Kolejny raz na swej drodze spotykamy Emila Stompora, który tym razem odsunięty jest nieco na dalszy plan. Mam wrażenie, że autor trochę "wyciszył postać", by na koniec zaserwować czytelnikowi taką petardę, po której trudno się pozbierać. Na całe szczęście glina nadal pozostaje tym samym człowiekiem: pije, pali i przeklina na potęgę. Z każdą kolejną pozycją moja ekscytacja tą postacią stale rośnie. Mam nadzieję, że nigdy się to nie zmieni.

Motyw opowieści można by rzec standardowy. Jest morderstwo i policjanci, którzy muszą rozwikłać zagadkę brutalnego mordu w górach. Pikanterii dodaje fakt, iż ofiarami są Miss Polski i syn oficera Wojska Polskiego. Niby zwykła sprawa, a jednak coś to nie pasuje.

Ogromny kunszt autora widać w sposobie łączenia wątków. Często pisarze wykładają się na tym. Nie potrafią zgrabnie powiązać różnych rzeczy lub za dużo chcą pokazać na raz. W tym przypadku Pan Sowa tak żonglował opowieścią, że zgrabnie opowiedzianą historię. Naziści, Milicja Obywatelska i sutenerstwo. Brzmi to dość egzotycznie, ale uwierzcie mi, że w tym przypadku jedno wypływa z drugiego.

Niesamowicie do gustu przypadł mi klimat, jaki unosi się z książki. Duszny, nieco mroczny z podkreśleniem majestatyczności Gór Stołowych. Na uwagę zasługuje tu obraz policji, która, choć przestała być Milicją, to nadal poniekąd pozostaje w poprzednim systemie. I za to należą się duże brawa.

Zabrakło mi tu jedynie Emilia. Choć przewija się przez całą książkę, to mój apetyt nie został zaspokojony. Polubiłam Antka i Pszczołę, ale w moim sercu miejsce jest tylko dla Stompora.

Jest to doskonały przykład, że nie trzeba krwi i licznych tropów, by zaczarować czytelnika. Wystarczy duet Stompor i Sowa.