Dyktanda recenzja

Do sięgnięcia po tę krótką książeczkę skłoniło mnie nie tylko wyzwanie czytelnicze na wrzesień 2021 na portalu Lubimy Czytać, ale jeszcze to, ze ja bardzo lubiłam w szkole dyktanda. To było bardzo dziwne wśród moich rówieśników, którzy mieli kłopoty z poprawnym pisaniem. Może to takie geny, gdyż moja mama skończyła tylko cztery klasy szkoły przed wojną i robi mniej błędów ortograficznych niż np. mój mąż. Moja koleżanka trafiła na tę książeczkę na jakimś pchlim targu za złotówkę i podrzuciła mi, bo pamiętała, że ja lubiłam dyktanda.
Stanisław Lem zbiorkiem tych dyktand, które napisał dla swojego siostrzeńca zaskoczył chyba nas wszystkich. One są po prostu genialne, są tak rewelacyjnie śmieszne, że musze jakoś dostać ten zbiorek na własność. Podam kilka przykładów:

Ten zbiorek jest może trochę nieaktualny, lecz w dyktandzie, które ma nas nauczyć ortografii nie ma znaczenia jakich słów użyjemy i czy zdanie ma sens. Pamiętam jak sama tworzyłam podobne zlepki rymowanych wyrazów aby swoim synom je dyktować do znudzenia. Nie chciałam korzystać z "gotowców", w których trzeba tylko wstawić odpowiednią literkę, bo to nie jest to samo co dyktando pisane ze słuchu. Nawet jeżeli zdania są bez sensu.
Siostrzeniec Stanisława Lema, Michał Zych poprawił swoją ortografię, więc gdyby w szkole były stosowane podobne dyktanda, myślę że nie byłoby problemu z pisaniem, wiem jakie kłopoty mają dzieci, tym bardziej, że nie czytają książek. I co drugi uczeń ma jakieś zaświadczenie o dysortografią... .
Michał Zych bardzo dobrze zrobił, że nie zachował zapiski w starym brulionie, abyśmy mogli ten zbiór przeczytać, możemy jednocześnie poznać zupełnie inną, ciekawą i zaskakującą twórczość Stanisława Lema, który wymyślał ją na poczekaniu, aby sprostać oczekiwaniom siostrzeńca.
Można czytać te zapiski jako lekarstwo na poprawę humoru.
Polecam z całego serca.